Eylül hüznün kederin sembolü
Hazan mevsiminin başlangıcı..
Her eylül ayı geldiğinde gönlüme bir hüzün çöker.
Sanki ölümün eşiğinde olduğumuzun habercisi..
Her yerde bir sessizlik, sararmış yaprakların savruluşu.. Yaz mevsiminin sona ermesiyle hazan rüzgarlarının sesi duyulur.

Yazın neşe ve o güzel hoş sesi yavaş yavaş yerini sararan yapraklarla, gökyüzündeki bulutlara bırakıyor.
Tıpkı sevdiğinden ayrılan ve acısını gözyaşlarına bırakan birini anımsatır gibi...
Birde düşen her yaprak. Her düşen yaprağın kaderi olmuştur.
Yapraklar savruldukça acısını anlatamayan ve oradan oraya savrulan gurbette yaşayan birini hatırlatır sanki.
Bulutlardan dökülen yağmur damlaları, gözyaşını andırır ve doğanın sessiz çığlığını haykırır.
Bu hayat yolculuğunda, yeşil bir yaprak misali etrafa hayat ışık saçarken,
birilerine ışık olur mutluluğa boğabiliriz.
Kimilerine sevgi tohumlarımız rehber olur, sevgisiz gönüllere dokunabilir ve filizlenebilir bu küçük dokunuşlar...
Dedim ya Eylül ayı. Bir salanın verilmesiyle irkilen insan, manevi kokan bu acı hüzünü anlatan sesle kendine gelir. Ölüm kapıyı aralar, vakit gelmiştir. Acıda olsa ayrılık vaktidir. Ondan geldik ve ona döneceğiz. Savrulan kimsesizliğimin sessiz çığlıkları, aynalarda suretini bırakıp yazdığım şiirlerin son mısrası...
Eylül bu acının adresi...
Eylül ayrılıkların bitmek, tükenmek bilmeyen hasretliğin türküsü..
Eylül bekleyenlerin dönülmez yollara sevkettiği durak.
Eylül işte..