Masanın başına geçip kendimle anlaşma imzaladım.
Gençliğimin bittiği bu dönemde, kızgınlıklarımdan, kendime olan kırgınlıklarımdan yoruldum..

Çeliştiğim anlardan, anlaşılamamaktan, anlayamamaktan, anlatamıyor olmaktan yoruldum..

Ruhumun aldığı bazı hasarları tamir etmekten, gözyaşlarımı içime akıtmayı öğrendim dünya yolculuğunda..
Kırmamak için kırılmayı, üzmemek için üzülmeyi seçtim hep. Ama şikayetçi olmadım sadece yağmurlarla birlikte ağladım.
Ama farkettim ki bu dünya yolculuğundan geçerken yorulmuşum..



Paylaşmayı sevdim ben bu hayatta.. Acınında mutluluğunda, limanı oldum insanlara..
Sevgi düsturum oldu yolculukta kalplere dokunarak..
İçimdeki çıkmaz çelişkilerden yoruldum, kelimelerim gibi..
Sonra kendi karşıma geçip kesin kararlar almaktan, kaçıp gitmekten yoruldum..
Giderken önüme geçilmesinden, oturmaktan, iç sesimle başbaşa kalmaktan, durmaktan, yoruldum..
İnsanların egolarının savaşmasından, etnik kökenlerden, ırkçılıktan, savaştan, maddiyattan, menfi durumlar ve çıkar çatışmalarından yoruldum..




Dünya durağından geçerken kalplerdeki nifak tohumlarını görmekten, yaşlılara saygı gösterilmemesinden, masum yavrularımızın dünyalarını yıkanlardan, vefasızlıklardan, arkadaş dost dediğin insanların yüzüne gülüp, sırt çevirmesinden yoruldum...



Ama yorgunluğumu bıraktım artık. Artık demir alma zamanı..
Sevgi adına, merhamet adına dostluk adına yeniden bir mum yakacağım,birinin ışığıyla diğerleri alev aldıkça yolumuz aydınlansın..
Söz verilmiş cümleler ötelerde yeşersin diye.
Yorgunluğum, yorgunluğum...