Günlerden artık hep Mavi!



Bazen gökyüzünün güzelliğini seyrediyorken
Ani’den Mavi bir okyanusa dalmak ve derinliğinde kaybolmak ne muhteşem bir an...
Mavi’ye duyduğum özlem gökyüzü kadar uçsuz bucaksız bir sevgiyi bulmaktı.
Düşünce okyanuslara bir cana sarılmaktı...
Gri bulutlar düşüncelerimiz gibidir gelirler ve giderler. Ama gökyüzü gibi yalın, Okyanus ötesinden yansıyan Mavi’yi daima kıskanmışımdır.
Şimdi öyle mi? hüzün dolu gökyüzümde deniz ve okyanusu olmayan bir kentte ben her gözlerine baktığım da seyrine doyamadığım bir can’a sarılıp Mavi’ye olan özlemimi onunla gideriyorum...

Onunla tanışmak için yan komşumuz Demet hanıma gittiğimde..
Annesi Nazlı o’nu dünyaya yeni getirmişti. Anne Nazlı’nın Etrafında tam yedi adet beyaz tüylü masmavi gözleri olan Kedicikler vardı...
Demet hanım "Hangisini istersiniz?" diye sorduğunda
Karar veremedim. "hepsi birbirine benziyor bu kedilerin" diye cevap verdim..
Hepsi o an annesini emiyordu. çok tatlı ve şefkat dolu bir sahne idi...
Ben hayretler içinde izliyordum böyle beyaz bir dünya ve siyahın hiç uğramadığı kirlenmemiş bir portre.
İçlerinde birisi vardı diğerlerine göre çok daha küçük ve minnacıktı. diğer yavrular daha gözü açık oradan oraya hareket ediyorlar ve arada bir de, "mi`mi`bevv` bevv" diyorlardı.
O kadar küçüklerdi ki "miyav" bile diyemiyorlardı...
"Şu sakin olan neden kardeşlerinden ufak" diye sordum.
Demet hanım, "O’nu annesi çok emzirmedi ve hamilelik döneminde kardeşlerinin altında kalan yavru" dedi...
Eh bizim gibi duygusal insanlar daima ezilenin yanında olur ya!
O an minik Kedicikle göz göze geldim.
Bana o kadar güzel bakıyordu ki alıp içime koyasım geldi. Aramızda bir çekim oldu. "âşık mı oldun? Demeyin
" Vallahi oldum"
"Tamam bu olsun, bu olsun" dedim...

Aldım yavru kediciği ellerime Allahımmm avucumda yumuşacık tüylü bir canlı
Ve benim hayatımda ilk defa canlı bir hayvan ellerimde nasıl heyecanlıydım anlatamam! "Bir şey yapmaz değil mi?" Diyorum
Normal de binaya kedi girse, basbas bağıran ben!
Demet hanım "Korkma" dedi...
Benim ki de iş değildi yani, şimdi düşünüyorum da...

Soğuk bir gün, Eylül ayında doğmuştu ama biz o’nu kasım ayında aldık annesinin emzirme süreci bitmesi için. O’nu eve getirirken ceketimin cebine koydum üşümesin diye...
Kayboldu adeta cebimde
Bir kaç gün sonra veteriner’e götürdük gerekli kontrolleri yapıldı ve ihtiyacı olan şeyleri aldık...
Evime ilk adımını atması için O’nu yani kediciği halının üstünde koydum. Titriyordu, ya üşüyor yahut da korkmuştu hem heyecanlı, hem mutlu, hem de aklımda
üzüldüğüm bir sürü soru...
Karsu’nun annesi yan evde aramız beş metre, bazen Demet hanıma: annesini görse Karsu çok özlüyordur kıyamıyorum" dedim.
Demet hanım: "hayır bu Karsu ve annesi için hiç iyi olmaz psikolojisi bozulur" diye kabul etmedi...
Arada sırada Karsu’yu kucağımda balkona çıkarınca gözlerimin dolmasına engel olamıyordum.
Annesi hemen şuracıkta yanı başında olmasına rağmen ayrı kalması çok üzücü bir durum idi...
Ben annemi kaybedince uzaklarda olduğum için sanırım fazla hassastım.
Demet hanım "hayır öyle düşünme kediler 45 günün sonunda zaten yavrularını istemezler, tanımazlar" dedi.
O an "ohh" dedim
İçime bir su serpildi.

Sonra "hişt! pişt! pistt! kedicik" diye seslendik olmadı.
Öncelikle o’na bir isim bulmalıyız değil mi?..
Çocuklar kendi fikirlerini söyledi...
Birisi "Mia" olsun dedi.
Diğeri "Karsu" olsun dedi.
"Karsu ne demek ki?"
Oğlum: Anne bizim okulla alakalı bir kısım ismi dedi...
Kulağa da hoş geliyordu hani yani...
"Tamam Karsu olsun bakalım" dedik...
Aşılarını yaptırdık, kimliğinde çıkarttık, oh mis gibi bizim evin küçük hanımı oldu Karsu!
Bazen fotoğraflarını paylaşınca sosyal medya’da "sizin evde kedi olmak vardı"
"Ya çok tatlı şuna bak" sözleri
Arada balkonda görenlerin "fotoğrafını çekebilir miyim" sözleri
"Karsu’nun rahatlığına bak" sözleri

Güzeldi yani (:

Karsu çok sessiz bir kedi. hiç miyav demedi bir yıldır. Sadece çiftleşme döneminde bir defa sesini duyduk aman tanrım! Ne sevindik ne sevindik...
Hiç kimsenin odasına girmez, birinin odasında uyumak istediğinde o kişinin odasının kapısına gelir önünde yatar.
"Karsu gel kızım" dediğimiz de sadece gelir halının üstünde bekler "hadi Karsu çık yanıma" diyen olursa gelir sarılır ve uyur!
Evime aldığım da Karsu üç yüz gram dı.
Şimdi beş kilogram tosuneyyyy :)
Maşallah!

Bu gün Karsu’muzun doğum günü
Aile boyu karantina da olduğumuz için o’na pasta alamadık.
Mum yakacaktık korktuuuu!
Gözleri kocaman oldu!
Kaçtı! Kafasını yorganın altına sakladı ama vücudu dışarıda kalmıştı. Güldük!

Ben de
Karsu’yu yazmak istedim!
Haa!.. bu arada o’nu yazarken bile şu an yüzüm gülüyor o kadar mutluluk verici bir şey işte...

Mutluluk sadece küçük bir Mavi sebep ile oluyorken
Büyük pembe mutluluklar aramaya ne hacet!

Biz mutlu, Karsu mutlu, dünya ne yana dönerse biz de o yana döneriz
Doğum günün kutlu olsun Karsu

İyi ki doğdun
İyi ki bizimlesin
İyi ki seni hayatımıza aldık.
Bizim için en güzel renk oldun
Mutlu yıllar güzel kızıma!
🤍