İnsan elinde ne illet var ki, dokunduğunu değiştiriyor, kendiliğinden iyi ve güzel olan şeyleri bozuyor. İyi olmak arzusu bazen öyle azgın bir tutku oluyor ki, iyi olalım derken daha da kötü oluyoruz. Felsefenin böyle ince oyunları vardır. İnsan iyiyi severken de doğru bir işi yaparken de pekâlâ aşırılığa düşebilir. Okunu hedeften öteye atan okçu, okunu hedefe ulaştırmayan okçudan daha başarılı sayılmaz. İnsanın gözü karanlıkta da iyi görmez, fazla ışıkta da. Kallikles der ki, felsefenin fazlası zarardır. Felsefe bir kerteye kadar iyidir, faydalı olduğu sınırı aşacak kadar derinlere gidersek çileden çıkar, kötüleşiriz, herkesin inandığı, uyduğu şeyleri küçümseriz, herkesle doğru dürüst konuşmaya, herkes gibi dünyadan zevk almaya düşman oluruz, kimseyi yönetemeyecek, başkalarına da kendimize de hayrımız dokunmayacak bir hale geliriz, Kallikles, doğru söylüyor çünkü felsefenin fazlası bizim gerçek duygularımızı köreltir, lüzumsuz bir inceleme ile bizi tabiatın güzel ve rahat yolundan çıkarır. Düşüncede saplantı ve azgınlık en açık ahmaklık belirtisidir.