Hiç ölmiyicekmiş gibi

• 4 Eylül 2021 Cumartesi 23:31:17

İnsanlar ne kadar tuhaf varlıklar hiç beklemediğin bi ölümden bir soluk taşıyorlar Fakat hiç ölmiyicekmiş gibi yaşıyorlar.

Yüce rabbim boşuna buyurmadı "ben onlara gafleti verdim."

Size bugünümü anlatmak istiyorum o zaman anliyicaksınız bu açıklamamın sebebini.

Sabah uyanır uyanmaz evi temizledik düğünümüz vardı. Bütün hazırlıkları tamamladık. Olkestra kapının önüne geldi bizimkiler olkestracılarla uğraşırken bende üstümü değiştirdim. Konvoy geldi bizde gelini ağırlamak amaçlı halay çekmeye başladık.
Kendi halimde halay çekerken etrafıma bakıyordum . Halayı şaşırdım kafamı önüme eğdim adımlarımı düzenledim. Tam kafamı kaldirdim karşımda bir çift göz gördüm sinirlendim başımı önüme eğdim çunki aklımda başka biri vardı. Karşımdaki de utandı sanırım hemen halayı bıraktı.
Bi süre oynadık sonra yukarıya yemekleri dağıttık bütün kadınlar yedi yemeğini bütün boş kapları topladım kuzenimle aşağıdan çöp torbasını istedi kuzenim aşağıdan "Hemen geliyorum" diye biri seslendi. Kuzenim elime çöpleri tutuşturdu gelin ile dağmada yemek götürdü. Ben kala kaldım orda çöplerle neyse merdivenlerin uçunda beklerken çöp torbasıni bi elimde telefon biri mesaj atmışmı diye bakarken bi sesle irkildim kimden bekliyorsun mesajı böyle dalgın kafamı kadırdım aynı gözler yine içimden bi of çekerek sanane dedim çöpleri poşete atım bi sinirle kuzenimin yanınnda soluğu aldım. Dayanamadım kuzenime bu kim "Allah aşkına beni sinir etti gelmis telefonuma bakıyor" dedim .
Kuzenım dayımızın oğlu demezmi aha orda bende dank etti dedimki" ben bunu 5 yıl önce bi düğünde yine görmüştüm" dedim. Bu çocuk o çoçuktu be beni tanımış olmalıydı.
Neyse by çoçuk yüzünden bütün günüm yere bakarak geçti.
Akşam oldu oynuyorduk bi haber geldi iyi bilmiyorum fakat bi akrabamızı yoğun bakımda diyerek sonlandırdık eve geldik babam yorulmuştu orda o biraz bizden önce gelmiş dinleniyordu. Eve girdim eşarbımı açtım. Babam beni çağırdı "sana bisey diycem" dedi." Ne oldu" dedim. Babam "şu adamın kızı kanser olmuş" demezmi. Elim ayağım boşaldı. Çunki o kız hem akrabamız uzaktan hemde en iyi arkadaşlarımdan biri idi. İnanmak istemedim. Aradım o şen şakrar kız gitmiş desi zor cikan can kardesimle konuştum. Öyle oldum ki sanki bütün herşeyimi benden almışlar içimde gerizekalıca duygular geçmeye başladı kendimi tutamadım ağladım.
Bütün gün halay çekmiştim onun o halini bilmeden pişman oldum o günkü herşeye resmen dünyadan soğudum.
Bu yüzden midir "ben onlara gafleti verdim" demesi biz ölüm ensemizde nefes nefes sayarken hiç ölmiyicek gibi yaşıyoruz kimseyi sormuyoruz yanlızca iyi gün dostlarımıyız dedim kendi kendime .
Asla öyle değilim AMA neden sormadım halini diye şuan çok pişmanım ben şimdi ona nasıl yakın olup destek olucam bana demiyecekmi bugune kadar nerdeydin.
Haklı özür dilerim arkadaşım duam seninle