1915 yılında İstepanyan ailesi de diğerleriyle birlikte Adapazarından Simav’a sürgün gelirler, Eski kullanılmayan bir hana yerleştirilirler. Altı ay geçer, yerli halkla hiç bir ilişkileri yoktur.

Bir gün küçük Torkom yalnız başına oynarken çocuklar gelir. Ama o onlarla oynamak istemez. Annesi hemen hanın kapısını açar çocuklara içerideki manzarayı gösterir. Yanlarında getirebildikleri yok denecek kadar az eşyaların üstünde açlıklarını uykuyla bastırmaya çalışan insanlar. ’’Büyüdüğünüz zaman çocuklarınızın böyle şeyler görmesini istemiyorsanız, birbirinize sımsıkı sarılı. Siz kardeşsiniz.’’

Garnizon Komutanı. Marizahuri İstepanya’nın bu sözlerini duyar. Simavlılar sürgün Ermeni ailelerini paylaşıp, evlerinde misafir etmeye başlarlar. Ayşe, Hermina, Tasula. Erkeklerin çoğu askerdedir çünkü.

İstapanyanlar , bu kez hüzünle ayrıldıkları Simav’dan tekrar Adapazarı’na döndüklerinde kıymetli eşyalarını Türk komşularından bıraktıkları gibi alırlar. Anadolu’nun çok yerinde olmuş böyle dayanışma . Benzer bir anıyı da Avedis Mazmonyan anlatır. Eğin’in Apcağa köyünden sürgün giderken altınlarını Cemal Beylere bırakırlar. 18 yıl sonra geri döndüklerinde bohçaları hiç açılmadan, Rahime Hanım’ın sandığından çıkar. Bir gün Atatürk Adapazarı’na gelir. Simav komutanı Musta Bey karşılayanlar arasında Marizahuri’yi görür. Atatürk’ün hizmetini yapmayı kabul edip etmeyeceğini sorar...Uzun yıllar Atatürk’e hizmet eder Marizahuri.