Her hüzünün katakullisidir gülmek…
Tarih ve isimlerin önemli olmadığı bir gün
Kuyunun dibinde başkadır dünya, stabildir;
Slogansız , kuralsız, insandan uzak, az hasarlı bir yaşamdır. Ve asla bedelsiz değil; bitmek tükenmek bilmeyen hesaplaşmalara kadar gidip; sonu görmek istersin, hani bittiğimizi görsek, tekrar başlarız hesapları; “ölüm bir son değil başlangıçtır” der gibi; illa umut barındırırız içimizde, ki;
Umut tehlikeli, tehditkar, cüretkârdır birazda…
Cesaret; bile konuşmaktan yorgundur, susma orucu tutmuştur, günlerce bir şiirin içinde kaybolmuştur. Olamakta olan her şeye hazır, etrafını seyrederken. Merhametim, sevgi kavramım, öz saygım , nezaketim yani güzel olan her duygumu alıp atabilsem içimden dedim. Özgür olurdum. Cezalandırılamaz bir tanrıça olurdum. Bedelden, acıdan yoksun bir yaşam şekli olmalıydı.
Yüzlerin, mekanların ve isimlerin değiştiği bir dünya burası…
Ah sıkı sıkı yanımda tuttuğum bedeli ödenmiş acılarım, her türlü vedalaşamadık. Birilerini suçlayabilirdim. Ki; bu çok kolay olurdu. Ama hayatı zordan devralan ben, asıl ben kimdim? Bunca olan biten arasında, bir kurtarıcı mı? Yoksa suçlu mu? Ya da adaleti sağlayan bir savaşçı mı? Korkak olabilir mi? Hayır,.. hayır sadece bir seyirci kendime biçtiğim rol tam olarak buydu.
Düşer-düşer kalkarsın. Sözü müdür ? Yaşamak adına kuyuların dibinde pineklemek
Ey acı; “dibini göresim var” diyesi geliyor insanın, sırf yeniden başlamak adına, gündüz düşlerinde asılı duran bir ruh misali, vazgeçmek bahanesiydi ayaklar altına düşmenin, iğne deliğinden geçer gibi.
Dedim ya “kuyunun dibinde başkadır dünya insana dair her duyguyu sokaklara bırakırsın ve hayatın sana olan önermesiyle içli dışlı bir diyalog başlatırsın. Sosyallikten ölmezsin mesela, hep mutsuz olanı daha çok severek, altta yatan sebebi aramak!…
Dışarıda kimseye yaşatılmayan bir dünya vardı pırıl-pırıl orada duruyordu. Saf ve özgür. Bununla birlikte insanın müdahale ettiği bir dünya; vahşi ve nezaketsiz.
“Cennetin yolları dikenlidir” der hikayede; neden yolları güzel olan cennetler anlatılmadı? masallar, şarkılar, şiirler ve filmler. Neden? bunu empoze ettiler de; Neden? biz yolunda rahat yürünen bir cennet olabileceğini düşünemedik.
Düşününce kusursuz paradoks…
Yalanlarımızı kutsamak için, siyah ve beyaz seçeneklerimiz vardı.
Bu sayede çok güzel yalanlar söyledik. Hatta sadece yalanı duymak isteyen insanlar tanıdık. Hayata açılan kocaman bir çelişki, zaten karmaşık değilmiş gibi, evet gerçek acıydı. Biz hiç hazır değildik. Şartların, şarlatanların, geleneklerin ve göreneklerin yetiştirdiği çocuklardık. En iyi bildiğimizi yaptık. Bizden öncekiler gibi

Şimdi insana şekil almayan bir manzara seyrediyorum. İçime açılan bu portal sadece yaz diyor. Bu kuyudan çık. Dışarıda henüz keşfetmediğin başka başka dünyalar var yaşanılası…..