Bu
bir gölgenin
hikâyesidir.
Bel ki
sıra dışı,
belki çok tanıdık...

Vakit
tamamdı.
O
yolculuğu
Anlatmalıydı artık.
İçi
içini kemirip
bitirmeden,
anlatmalıydı.
O vakit şimdiydi:

Bir zamandır
zemherinin
orta yerinde gibiydi.
Distopik bir hayat
ve dünya vardı
yeryüzünde.
San ki
insanlık felce uğramış
ve insan olma
vasıflarını yitirmişti.
O da payını almıştı
bundan.

Bu nedenle,
ben bir gölgeyim,
demişti.
“Kaçmalıyım.
Tahammülüm
yok bu dünyaya”
diyerek,
mecrasından kaçtı.
Dost bildiklerinden;
onları
deşifre eden riyalarından;
süslü cephelerinden, “
kardeş” naralarından,
adım adım uzaklaştı.
Gürültüsüz.
Patırtısız
ve izsiz uzaklaştı...

Bıraktı hepsini.
Geride bıraktı
“kokuşmuş kadavra yığını”nı.
Evet!
En öfkeli anlarında
hep öyle diyordu
çünkü.

O,
izole olmayı
seçti.
Nahoş bir haldi,
ama gerekliydi.
Hem de
çok gerekliydi...
Bununla da yetinmedi:
anlayacağınız,
o,
dimağından,
ütopyasından;
“uğruna ölüme giderim”
dediği
düşlerinden de kaçtı...

Yani,
insana dair
ne varsa,
o
izlerin hepsini silip
süpürmek
istercesine uzaklaştı.

Bu
bir nefret miydi?
Hayır, hayır.
Sadece
insanların müraillikleri
midesini bulandırıyordu
artık.
Ya
onlar gibi olacaktı;
ya da
onlardan
elini eteğini çekecekti.
İşte O,
ikinci alternatifi seçti.
Hakkıydı bu.

Artık
obsesifti.
İliklerine kadar
attığı her adımda,
varacağı durakları,
varmadan inceler oldu.
Hem de
adamakıllı inceledi.
Kontrolsüzdü.

Ve zifri distopyası
daraldıkça
daralıyordu.
O,
zulasının
kuş uçmaz,
kervan geçmez
“sığınağında”
be çareydi.
Korkuyordu da.
Hem de çok...

Fakat
korkularını yenmek için,
yeni yöntemler geliştirmişti;
yani boş durmuyordu.
O,
ha bire topluyor,
çarpıyor
ve bölüp çıkarıyordu.
Sabırla...
Nasılsa
boldu zamanı...

Sustuğu
ve ortalıkta
görünmediği sürece,
karışanı olmayacaktı
nasılsa!
Ne var ki,
edindiği sonuçları
yadırgadı:
Şaşırtıcı buldu...

Böylelikle
yeni deneyimler
ediniyordu
o
daracık zulasında.
Zira
kafası çalışıyordu.
Dışarıdan
pek anlaşılmasa da,
yetenekliydi,
yaratıcıydı.

Bu yeni “meşgale”sini
zamanla
pek sevdi!
Her bir kıpırtıyı,
sesi,
tepkiyi
itinayla inceler
ve hesaplar oldu.
Dedim ya
obsesifti.

Anlayacağınız,
O,
her geçen gün
yani
yeni “normal” huylar ediniyordu.

Kaçamadıkları mı?
Onlar da vardı elbette
ve çözmekte zorlandığı
handikaplardı bunlar.
İç dünyasını etkileyen,
karakteristik
ve soyut etkenlerdi.
Bundandır ki,
tümden yolunu şaşırdı gülüşleri.
Oysa o,
ne çok severdi gülmeyi...

Göğsünün
orta yerinde,
dipsiz bir Munch çığlığının*
dayanılmaz ağırlığı vardı.
Düğüm düğümdü ruhu.
Ne kadar bağırırsa bağırsın,
çıkmıyordu sesi.
O ses,
bir türlü
çıkmak bilmedi...

Demem
o ki her şey-
zaman dahil-
sırtını dönmüştü O’na.
Kamburu
her geçen gün yükseliyordu;
olabildiğince ağır
ve taşıması da
çetindi.

Fakat
paradoksal olan da buydu:
O,
son gücünü topladı.
Çatlak aynayı
içindeki “kendine” tuttu.
Orada, biriktirdiği
heceleri aradı.
Yeni
ve histerik bir haldi bu;
yani alışılmışın ötesinde...

Yırtılsa da teni,
felce de uğrasa parmakları,
kararlıydı.
O,
aradığı heceleri bulacaktı...

Hiroşima ağıtlarının,
dumanının çıplaklığında
gibiydi-
tıpkı yanan
o çıplak kız çocuğu gibi
sıyrılacaktı karanlığın ağusundan.
Pes etmeden,
içinde bir yerlerde saklı olan
hecelerini bulacaktı...

Nitekim
nitekim
belirdi o aradıkları;
ruhunun
ve beyin hücrelerinin kıvrımlarından
birer birer
çıktılar gün yüzüne.
Salyangoz hızıyla da olsa
çıktılar ortaya...

Tutuştular
el ele.
İşte, “mucize” dedikleri,
bu olmalıydı...
Tümceleri can buldu
o zifiri karanlıkta.
Yüreğine
seslendi o vakit.

Dinledi,
özveriyle dinledi
her bir hecenin masum sesini.
Ve onlarda,
ruhunun sesi geziniyordu.
Tıpkı emekleyen bir bebek gibiydi
bu diriliş;
kimi zaman hoyratçaydı.
Yabaniydi.
Ancak emindi.

Buydu
varacağı
son durak.

Ürkmüş
bir
kedi gibiydi.
İnanıp
inmeli miydi
o durakta?

Sonunda,
tüm cesaretini topladı...
Bastı a
yağını
o
durağa.

Dilini
yutmuş gibi
suskundu.
Işıkları ölü gibiydi
o şehrin...

Göğüs
kafesinde gizliydi defteri
ve onu,
sıkı sıkı tutuyordu.

Defterin
sararmış yaprakları
rüzgâra kapılmış gibi
titriyordu.
Tir tir titriyordu.
Tıpkı onun içindeki
fırtınalar gibiydi...

O
durakta
etrafına bakındıkça,
daha da
emin oldu.
Burasıydı aradığı yer.
O
“son durak” buydu.

“Kalem-Defter”
durağı,
dedi
sonunda.
Diyebildi.

Sevdi
sesinin tınısını...

Gözlerinin
gördüğünü sevdi

O
tarifsiz heyecanı

O
anı,
günü
ve kendindeki gücü

Sevdi,
hem de
çok sevdi
bu niyazı...

İşte
o günden beri,
ona sadık bir yoldaştı
Kalem-Defter.
Mahirdi.
Eskilerden kalma,
zihninde burukluğu
ve tortusuyla ötelediği
aşklar gibi değildi bu.
Bunun
sevgisi
bambaşka
bakiydi.
Kolları dirençli
ve
hep gergindi.

Bunun içindir ki,
o,
Kalem-Defter’de
tutuklu kaldı.


Mükemmel eserini şİire çevirdim dost kalem birde okuyucularına bu tarz şiir olarak da sunarsan sevinirim


selamlar


GÜNAYDIN

Tüya tarafından 7.8.2021 13:49:56 zamanında düzenlenmiştir.

İç içe geçmiş yolların ortasında bir iç döküm durağı...
Silemeyiz istesek te...
Geri teper bir zaman sonra...
Bir gün gelir, zaman geçmiş, yitmiştir...
Kimi aranır da bulunmaz izleri artık...
Hayır kaçış değil bu...
Yeni yeniden farkı fark ederek var olmak...
Dayanılır gibi...
Çok saygımla.