ORMANI ÖLDÜRENLER KİTAP CESEDİ DE YAKMIŞLAR

• 31 Temmuz 2021 Cumartesi 02:38:53

‘’2 çocuk kitap yakarken ormanı yaktı! İşte ifadeleri...
Muğla’nın Marmaris ilçesinde, dün öğle saatlerinde çıkan ve 1 kişinin yaşamını yitirdiği orman yangını devam ediyor. Yangını çıkardığı iddiasıyla 10 yaşlarında 2 çocuğun pedagog eşliğinde ifadeleri alındı. Çocukların, "Kitap yakıyorduk, alev çoğaldı. Kola şişesine su doldurup söndürmek istedik. Sönmedi. Biz de kaçtık" dediği öğrenildi.
www.milliyet.com.tr/gundem/2-cocuk-kitap-yakarken-ormani-yakti-iste-ifadeleri-6563107’’

Bir limon ağacının fidanından meyve almak için 3 ila dört sene geçmesi gerekiyor. Düzenli su vermek ve gübresini eksik etmemek şartı ile size meyvesini sunmak için cömertçe kollarını açar. Hafif esen rüzgarda dalları salınan mis kokulu ağacımın bir sabah uyandığımda küle döndüğünü görsem mesela…

Recaizade Mahmut Ekrem Araba Sevdası kitabını1886’da yazarken tamamen özgün yeteneğini kullanmıştır. Daha önce denenmemiş monolog ve bilinç akışı tekniğini bilinçsizce olsa da oldukça büyük bir başarı ile kullanmıştır. Aslında bu tekniği tarihte ilk kullanan kişi olmasına rağmen ironik bir şekilde Édouard Dujardin’in yazdığı Defneler Kesildi (les lauriers sont coupés) isimli kitabı 1887 yılında yayınlamış olmasına rağmen teknik açısından ilk roman kabul edilir. Türk Edebiyat Dünyası yüzünü öyle çok batıya dönmüştür ki Recaizade ve başarısı bir yangın yerinin küllerinin arasındaki yıllar sonra fak edilen bir fosil olmuştur. İronik diyorum çünkü Araba Sevdası tam da batıya duyulan hayranlığın farklı açılardan da olsa komik yönlerini anlatır. İronik diyorum çünkü Defneler Kesildi ile bir ağacın geçmişin bitivermesine yürüyen yolu anlatır.

İroni iki kitap arasında da devam ediyor. İki zengin genç adam ve kendi tarzlarında aşkları hakkında içsel dokunuşlarını anlatıyor. Özenme, özenti, özgüven eksikliği gibi kişisel vurgular da ayrıca iki farklı ülkeden olan yazarların karakterlerinde ilginç bir şekilde gözümüze sokuluyor. Bir insanın iki farklı iç sesi olur mu? Oluyormuş vallahi. Olric tarzı değilse de kendine özgü vurgunları var genç adamların.

Bihruz, bir kitap karakteri ve bir anda aşık olduğu sarışına alıntı bir şiir içeren mektup veriyor. Şiir ise esmer bir kadına yazılmış. Ah! Şu lanet Fransızca deyip kendi iç sesimle gülüştüğüm sayfalardı oralar. Sonraları sahte, yalan yüklü bir adamın gülünecek bir şey olmadığını anlayınca bir Periveş Hanım’a dönüşmenin nesi kötü olabilir ki diye düşündük iç sesim ve ben.

Defneler kesildiğinde artık ormana gidilmezmiş. Ormanlar yakıldığında nereye gidilir biri bana bunu anlatmalı içimin hıçkıran sesi…

‘’Dolunay Kadınları’’ özgürlüğüne sahip olamamış bir milletin ve o ülkenin kadınlarının aşağılanmaya alışmanın sancılı sürecinden geçerken okununca Cumhuriyeti birkaç Atatürk’ü bir milyon kez daha sevebileceğiniz bir kitap oluyor. Dolunay Kadınları’na ‘’Güzellik Salonu’’ konuk olsa acaba aralarında ne konuşurlardı diye düşünüyorum limon ağacının kokusunu burnumla yudumlarken. Transseksüel bir insanın bunca çilesine rağmen neden bizden biri olmayı seçtiğini sorarken demek ki buna değiyor diyerek Dolunay Kadınları’ na rağmen kendi cinsimi yine ve yeniden seviyorum çokça. İnsanların yaşatan sözleşmelerinde yakıldığı bir şehir ormanındayız. Sakin olma iç ses! Susmak için çok geç.

Güzelliğin ölümle dans ettiği bir güzellik salonunda tiratlar halinde konuşmak geliyor içimden. Silinip kaybolan makyajın izleri gibi yok olsak Dünya üzerinden. Ormanlar kendi romanlarını yaşasa ve hayvanlar artık evsiz kalmasa.

Aklıma hücum eden onlarca kitap sayfasını dengeli bir sıra ile yazabilmeyi çok isterdim ama limon ağacının efsunlu kokusu beni ağaçların çığlığına çağırıyor. ‘’Tek Yalnız Ben Değilim’’ diyen bir adam yanarak geliyor başka bir kitabın önsözünden. İçim ne zaman bu kadar yansa okuduğum kitapların hayaletleri gelip oturur karşıma. Biri olsa derim o zaman, ah keşke biri olsa ve şu yazdıklarımı bir çırpıda ona anlattığımda beni aynı hızla anlasa ve keşke bu kadar yalnız olmasam. Ancak bilinmeyen bir şey var ki anlaşılamadığım kadar anlaşılmayan bir tek kişi varsa bu yeryüzünde o da en az benim kadar yalnız yaşlanacak. İstediği türküyü söylesin, bu böyle olacak.

Sevgili içimin sesi, aklıma hücum eden son kitap satırlarına gelmiş bulunuyoruz. ‘’Yanan Ormanlarda Elli Gün’’ edebiyatımın ağır topu Yaşar Kemal ile doğmuştur. Aklıma gelen ilk ayrıntı kitabın anlatıldığı zamanlarda ormanları yakan köylülermiş. Evet, evet. Şimdi ormanlar yanarken ağlayan o köylüler. Açtığınız yoldan gidilirken bu ne şiddet peygamber ümmeti desek mi? Yok, yuhalanırız. Anlık çıkarların bazen tarla açmak, bazen otel yeri kayırmak için ortak noktada yani orman yakmada birleşmiş olması harisliğin mide bulandırıcı doz aşımı oluyor.

Gelecek kaygısı güderken çocuklarımızı en iyi eğitimi aldırmaya çalışırız ya mesela. Yahu demeden edemeyeceğim. Aziz Nesin’in geri zekâlıları nefes alamayan bir çocuk yaşar mı? Orman yanarken aklın nerede? Ormandan doğan kitabı yakarken ormanını yakan çocukları biz hangi eğitim sisteminde yetiştiriyoruz? Kitap nasıl yakılır? Kitaba neden kıyılır? Orman nasıl öldürülür?

İç sesim bunca kıyametin alevini saçarken nasıl tüm evren yanıp kavrulmaz. İçimden taşan öfkenin şiddetinden nasıl dağlar un ufak olmaz. İçim var bir tek benim. Benden olan, bana kalan…

İç sesim kalk gidelim.

Deniz...