ZORDUR KADIN OLMAK

Bir kız çocuğu olarak dünyaya gözlerini açıp merhaba derken, kötü bakışlardan kendini korumanın ne denli zor olduğunu öğrendim. Kadınları sahiplenememenin, iblisin ters giydiği ayakkabıyı defedememenin sancısı çok ağırmış bildim.
Hey adam!..
Zor zanaattır kadın haliyle savaşmak, can havliyle duvarlara perde çekmek; erkekten kendini korumak, içgüdüselliğin rengine ortak olmak ne çok kötüymüş kulaklarım duymadan ruhum görmüş oldu!
Hey sen amca!..
Sana bir adres sorsam bana ters gözle bakınıp sende mi sahiplenmek isterdin? O koca yüreğine sığdırdığın nice zavallılar gibi beni de sığdırabileceğini mi sandın? Yoksa, hemencik meşaleleri gece olmadan yakmayı mı düşündün? Aklından ne geçiyor hadi söyle bana! Sarsılmış yüreğime “cesurca” anlat! Kahrolasıca zamanın çukurlarına atıp, ölümün ucuna itip, yok edecektin hayallerimi değil mi?
Bizi de büyüklerin sözünü iki etmeyin, kimseye kötü gözle bakmayın diyerek gözümüzü daha çok küçükken “kör” ettiler!
Ahh annem, ahh babam, beni “cahil” olarak mı dünyaya getirdiniz, yoksa cahil mi büyüttünüz? Hadi söyleyin bana, lütfen cevap verin!
Şu çirkefleşmiş dünyanın şerefine içmeden normale döner mi insan? Gecenin kızıllığında, gözyaşları sızlarmış, onlar hep öğretti, biz sustuk! Ah be kadın neden mevsimsiz gülüyorsun? Daha incir ağaçları mevsimini bile vermedi, can cana değmedi kırgın ümitler onarılmadı!
Kelebekler, geceleri öyküleşirken; gündüzleri de şiirleşip âdeta renk renk kokarken, güzellikler serperken yüreklere, şu bitip giden zamanda sen kendine “çare ol” kadın. Evlâtlarının ellerine hayata asılır gibi asıl ve asla bırakma! Nefesinin iplerini sıkı sıkı sararak, huzurun yelkenlerini açarak, sevginin tohumlarını ek, herbir yanın umut, gönlün “türkü” koksun. İçinde esen rüzgâr öylesine derinleşsin ki, dünü, bugünü, yarını bile “sevgiyle” sahiplensin! İnsan olabilmenin erdemliğine sığınan gözlerindeki hüzün damlacıkları, artık akmasın!
Ey insan!..
Şunu iyi bil: Aracının freni patlar onarırsın, lastiğin erir yama atarsın, fakat “kırık kalpleri” onaramazsın!
Hey kadın!..
İnsanlara çok güvenme! Çünkü, onlar yalnızca kendilerine değer vermekle meşguller. O zaman sıra sende. Kendine değer vermeyi öğren, ne dersin, şimdi tam zamanı, hadi yolun açık olsun, bahtın “nurla” dolsun!

Mehmet Öksüz