Ah be Haziran

Sessizliğim büyüdü yürek toprağımda. Gübresi duygu katmanları olan.
Ahraz dilimin harfleri hep uykuda. Tam uyanacakken tükürüğü örtü yapan zihin haritam.
Sırtımı döndüm bahara, güneşin ışıkları vurdu yüzüme. Sırası değildi derken sağanak yağmurlara teslim ruhum.
Ah be Haziran sırası mı şimdi, kalemin kelamla raksına ramak kala. Kanatlarının altına sığınmak varken yanardağ oluverdi yüksek tepelerin. Lavların yamaçlarında,
Sarmaşıklar dolanmış kollarına.
Ağzında bir mühür.
Mühürü evraklarda bilirken, neler mühür yiyormuş artık.
Merak etme son kez dersen, son kez yazarım kalemin kıyısından. Medcezir dalgalarla boğuşuyor kalemin kalbi. Yönünü şaşmış diyorlar. Pusulası kırılmış.
Bak Haziran çok haz etmesemde varlığından, püsküllü kuyruğuna umuttan dilekler inşa ediyorum. Bir anlayabilsen neden hep topalsın.

Kurutuyorsun baharda çıkan filizleri. Can suyunu, ölü suyuna dönüştürmek evla mı sana. Yakışıyor mu?
Umut çiçekleri açacak filizlerden derken, filizleri kötürüm bırakıyorsun. Damarları yaktıkça kurutuyorsun.
Yürek feneri meydan okurken kör lambaya, şimdi senin gölgen kaç metre ki sığınalım.
Okunsun okunmasın, anlaşılsın anlaşılmasın yazıyor kalem, senin gibi ne aylar geçti sırtından. Kiminde çıkmaz sokaklarda diz çöktü yorgunluk çayıyla kendine geldi, kiminde umut kıpırtıları kabardı yürek denizinde.
Hırçın dalgalarda da boğulmuyor değil hani kalem.
Kırık kalemin parçalarını okşuyorum. Renkli hırkalar giydiriyorum sırtlarına, saçlarına beyaz tokalar.
Yazmak sevdadır dedim, dedikçe anlamadılar; iyi yazdığımı söylemediysemde.
Bir yüzde sanmıştım maskeler.
Hep maskeliymiş bedenler.
Ah Haziran çık git artık, uğrama bendimin kıyısına.
Elveda demiyorum sana, halime gülme yeter.