Her şey evladımız içindir. Bizden dünyaya gelenler, neslimizi sürdürenler, ailemizin adını yaşatanlar içindir. Kılına zarar gelsin istemeyiz. Dokunulsun rahatsız edilsin istemeyiz. İyi yaşasın, iyi ortamlarda büyüsün, okusun iş ve meslek edinsin, yurt yuva kursun isteriz. Bunu niçin anne saçını süpürge eder var gücüyle çalışır, baba evlada imkan sunmak için gecesini gündüzüne katar, kendileri yemez içmez evlada her imkanı sunar.
…………………………..

Büyükler bunu yapar ama ya evlatlar. Evlat bunu bilir mi, farkında olur mu, siz yaptınız ben de yapayım der mi? Pek görülmüş şey değildir. Varsa da enderdir. Evladın anneye babaya aynıyla karşılık verdiği, ihtiyacını gözettiği pek vaki değildir.
…………………………..

Bu nedenle sözde olduğu gibidir anne babayla evlatlar arasındaki ilişki, alma verme işi. Biri bir bağ bağışlar, diğeri ise bir çiltim üzümü çok görür onlara. Kural kaide bu yalnız. Nasıl ki bizim büyüklerimiz bize her imkanı sunmuş ise biz evlatlarımıza, onlar kendi evlatlarına sunacak ve bu böyle devam edecek, kervan dizilecek yol yürünecek.
……………………….

Yakınmamak, muzdarip olmamak da gerekir bundan. Burda bir farklı durum yok. Genel bir kaidedir bu. Böyle gelmiş böyle gidecek. Ne bir fazla ne de eksik olacak. Biz onlara kol kanat gereceğiz, en iyi şekilde yetişmelerine destek olacağız. Onlarsa belki arkamızdan mezarımıza bir kürek toprak atacak, bir Fatiha okuyacak.


Kemal SEYFİ
08.06.2021