ÖĞRETMENLİK

• 8 Haziran 2021 Salı 06:40:08

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Öğretmenlik yaptığım ilk okulumda bir öğretmen tanıdım. Feyyaz abi yirmi sekiz yıllık bir öğretmendi ve elli yaşındaydı.

O kadar babacan, anlayışlı ve gerçek bir öğretmendi ki ondan çok şey öğrendim. En çok da içine kapanık, derslerde başarısız öğrencisi için yaptıkları bir çocuk için öğretmenin önemini öğretti bana.

Feyyaz abi yerinde duramayan kıpır kıpır biriydi. Herkesin arasını bulurdu, herkesin akıl hocasıydı.
Gri saçları, yeşil gözleri ve uzun boyuyla, hareketli konuşmasıyla, güler yüzüyle öğretmenler odasından içeriye girince içerisi neşe dolardı.

Öğrencisi Zühre okula ikinci sınıfta geldi. Tam olarak okuma yazma bilmiyordu. Dersleri kötüydü ve arkadaşlarıyla kaynaşamıyordu.

Feyyaz abi öğrencisine okul sonrası öğretmenler odasında ders veriyordu. Saçlarını iki yandan ayıran kırmızı kurdeleyle bağlayan bu kız kısa sürede okumayı tam olarak öğrendi. Dersleri yine kötüydü. Ama yine de Feyyaz abi yılmadı. Zühre’ye öğretmenler odasında ücretsiz ders vermeye devam etti. Kız dördüncü sınıfa gelince başarısı arttı.

Kızın sosyalleşmesi için onu andımızı okumaya çıkarır ve okulun kooperatifinin kantininde görev verirdi. Arkadaşlarıyla kaynaşması için oyunlarına onu da dahil etmelerini sağlardı.

Beşinci sınıfta yıl sonu müsamerelerinde görev alması için sesi kötü olduğu halde koroya almam için bana ricada bulundu. Ben o zaman dördüncü sınıfları okutuyordum ve koroyu yönetme işini bana vermişlerdi.

Okulumuz bir kasabanın arka sokağında hafif bir yokuşu çıkınca sağ tarafta geniş bir arazi üzerine inşa edilmiş tek katlı eski ama sağlam bir binaydı. Müsamere yapacağımız okul ise kasabanın diğer ucunda üç katlıydı. Bu okulun spor salonu uygundu onun için müsamereyi burada yapacaktık. Müsamere salonuna hazırlık provalarında Zühre ağlamaya başladı. Koronun arka sırasındaydı. Kulise geçince Feyyaz abi Zühre’ye bir şeyler anlatıyordu. Konuşmalarını bölmedim çıktım diğer öğrencileri de kulise almadım. Feyyaz abi dediğine göre ailesinde sorun varmış müsamereye ailesi gelmeyecekmiş. Ona nasihatler verdiğini kızın gülen yüzünden anladım. Çünkü Feyyaz abi böyle biriydi. Üzgün birisi gördüm mü dayanamaz çözüm bulmaya çalışırdı. Yine öyle yapmıştı. Kız müsamereye neşeyle geldi ve güzel bir gece oldu onun için de bizim için de.

Zühre beşinci sınıfta içine kapanıklığı geçmese de derslerinde başarılıydı. Feyyaz abi sadece Zühre’nin hayatına değil hepimizin hayatına dokundu. Diğer öğrencileriyle de çok ilgilenir sorunları varsa çözerdi. Ama bu kızın içine kapanıklığı, başarısızlığı onda bu kızı hayata katma isteğini doğurmuştu. Öyle de oldu.
Yıllar sonra tesadüfen halamın öğrencisi olduğunu öğrendim.

Halam edebiyat öğretmeni. Yazılı okurken baktım kağıtta o kızın ismi yazılı. Ben ailesini tanıyordum. Halama annesinin babasının adını, babasının ne iş yaptığını sordum. O da sağ olsun öğrendi. Evet o kızdı. Üstelik dersleri çok iyiymiş, arkadaşlarıyla arası da çok iyi olmakla birlikte okulun voleybol takımında oynuyormuş. Çok sevindim buna. Ve bu bence Feyyaz abi ektiği tohumların filiz vermesiydi. Ve Yaradan herkesi iyi bir öğretmenle karşılaştırsın. Bu çok önemli özellikle ilk okul öğretmenlerine çok iş düşüyor. Mesleğimin önemini ve bir çocuk için vazgeçilmez bir önemi olduğunu çok iyi anladım. Tabi bir de Zühre’nin başarısı beni mesleğim daha da çok bağladı.

Bundan bir hafta sonra bir rüya gördüm bir trafik kazası oluyordu. Arabayı gördüm bir ölü varmış. Ve bu trafik kazasında ölen Feyyaz abiydi. Rüyamda annem bana" Feyyaz bey ölmüş cenazeye gidecek misin" dedi. Gözlerimi açtığımda annem" Feyyaz ölmüş "dedi. Ben şok oldum. Annem Feyyaz abiyi tanıyordu ama nasıl öğrendi ve ben rüya görmemiş miydim? Annem sonra söyledi meğer ölen komşumuzun kardeşiymiş. İsim benzerliğiyle rüyam aynı anda uykulu halimle beni şaşırttı. O sırada eski okulumdan Gülseren aradı. Feyyaz abi kalp krizi geçirmiş geçmiş olsun diye ararsın belki diye aradım" dedi. Bizim Feyyaz abi Gülseren ve diğer öğretmen arkadaşlar ile aramız çok iyiydi ve birbirimize bağlıydık da. Dostluğumuz hiç bozulmadı.

Feyyaz abi iyileşti ve bir hafta sonra hastaneden çıktı. Ben de ona Zühre’yi anlattım. Çok sevindi. Bir öğretmenin en büyük hediyesidir öğrencisinin başarısı.

Hayat bu her şey getiriyor insanın başına ama işine inanarak ve severek yapmak sonucun hep iyi olmasını sağlıyor. Bunu da Feyyaz abiden öğrendim.

ÇİĞDEM KARAİSMAİLOĞLU
05-06-2021

Not:Öykümü güne seçen herkese içtenlikle teşekkür ediyorum.