Benim yüreğimi inciten bir insan değil bir ağaçtır
İnsan dediğin şey, başka bir insanı onu incitecek ağaca taşır...

Ne çok şey diliyoruz değil mi ? Zamanın durmasını, zamanın akmasını... Bir parça yalnızlık dileyen de var, dolu dolu kalabalık isteyen de... İçindeki boşluğa neyi koysan bi bakıyorsun ki olmamış, ceketi sırtına atıp tekrar yola çıkıyorsun, bulacağını sandığın ama asla bulamayacağın bir hazineyi aramaya...

İş ki aslında bulman gerekeni bulduğunda hala aynadaki yüzünü seviyor ol. Eğer öyleyse şanslısındır, çünkü tüm o kaos, üzüntü, sevinç, arayış ve kaybedişlerin kendinden başka bir yola çıkmadığını fark ettiğinde.. Ben bunca yılı bu boka mı harcadım demek istemezsin.

İnsanlar, herhangi bir şey istemezler. İnsanlar istedikleri şeyin de onu istemesini isterler. Bunu çok sevdiğiniz biri hep sevilmemekten şikayet ettiğinde anlarsınız ama gene de anlamazdan gelmek işinize gelir. İçinizde bi ateş yanar, büyür, yangın olur. Çünkü saçlarını okşamasını istediği el bellidir, duymak istediği ses bellidir. Ama kendi kanına dokunduğu için bu çok sevmişlik karşısında hiç sevilmemişlik. Adıyla zikretmez hiç bir isteği.

Beni de seven yok, der..
Seviyoruz ya lan dersiniz içinizden..
Ve zaman geçip gider.

Ben biliyor olmanın zehrini çoktan zerk ettim damarlarıma. Artık ne gözlerim için uykuya, ne kalbim için sevgiye, ne de yarın için bir ümide ihtiyacım yok.

Çünkü ben bunca yıl bu bok için uğraşmaktan yoruldum. Oturdum, beğenmediğim bir yüzü gördüğümde kanal değiştiriyorum.