Dışarı da bahar havası var,
bardaktan boşanırcasına, yağmur yağıyor! 


Sokak köşesinde bir çocuk,
yalın ayak, üstü başı çıplak, titreyerek, ürkek bakışlarla, 
sokaktan geçenlere bakıyor,
O an utancımdan, yerin dibine geçiyorum!

Birden bire ruhumun üşüdüğünü, 
iliklerime kadar donduğumu hissediyorum! koşar adımlarla evden çıkıp
bir solukta çocuğun, yanında buluyorum kendimi, 
kucaklayıp sarıyorum sımsıcak!  


Bir solukta ağzımdan sorular çıkıyor, 
adın ne senin? 
neden bu havada dışardasın? 
annen, baban yok mu? 
okula gidiyor musun? kaç yaşındasın?  
Çocuk, şaşkın şaşkın bakıyor suratıma 
her halinden afaladığı belli!  


Çocuk biraz mahçup başlıyor anlatmaya, ağlamaklı bir halde, 
" Adım Ahmet, 
ekmek kavgası be teyze, 
babam yok, annem hasta, kardeşlerim aç,
okula gidemedim, dokuz yaşındayım" 
o an, 
gözlerimden yüreğime akıyor gözyaşları!


Ahmet kaderine terkedilmiş,
dışarda ki binlerce çocuktan, yalnızca bir tanesi
daha ne kadar bedbah halde çocuk var bilinmez! bizler duyarsız, bencil, bir toplum olduğumuz sürece de ne kadar çocuk olacak o da meçhul!


 Zannımca, her birimiz bir çocuğun yüreğine, dokunursak, dokunmayı becerebilirsek, eminim ki
çocuklar, kaderlerine terkedilmemiş olacak! 


 26.05.2021 Ankara P.ÇETİN