Bazen kafam karışıyor. Kim iyi kim kötü, kim gerçek kim yalan kestiremiyorum.
Ben varım diyenler asıl ihtiyaç duyulduğu zaman toz oluyor.
Her şeyim iken, birden bir hiç peyda oluyor...
Kim bu hiç?
Ben tanıyormuyum? Benim tanıdıklarım mı?
Sevgiden hiç bahsetmiyorum.
Sevgi, neyi sevmektir?
Güzelliği mi? Yoksa sevilmeyi mi sevmek, kendini sevmek mi? Menfaatlerini sevmek mi?
Birisi için yapabileceğin hiç bir şey yoksa, sadece var olduğun için seni sevdiğine inanabilir misin?
Sedece varlığını istediğin kişiler, senin onu başka bir amaçla sevdiğine inanmışsa bunu değiştirebilir misin?
İşte biz bize yeteriz diyenlerin, sözünden düşen damla kurumadan başka kapıya dercesine tavırları bu sevginin ispatı değil mi?
Sende bir hiç kurularıyla, kurduğun hayaller bağladığın umutlarla kendini kandır dur artık.
Hayatta mutluluk onu ne ile edindiğine bağlıdır. Emek verip, sevip büyüttüğün çiçekler gibi insanlarla mutlu oluyorsan işin zor. Eğer maddeci bir mutluluğa sahipsen evvela onu sana kazandıracak imkanların olması lazım. Parayla satın alınan mutluluklar bunun örneği. Belkide insandan ve onun yaradılışından umudunu kesmiş kişiler daha çok bu maddeci mutluluğa köle oluyor. Haksızlar diyemem, haklılar desem kalbime ters.
Kalbim şimdilerde herşeyi, herkesi sorguluyor. Hiç düşünmeden ateşe atılan o kalbim, şimdi temkinli yaklaşıyor.
Ama uslanmayan uslanmıyor işte.
İnsan düşe kalka öğreniyorsa yürümeyi, kalp kırıla kırıla öğreniyor sevmeyi, sevmemeyi.
Sevmemek ne büyük kayıp, yada seven biri tarafından artık sevilmemek.
Düşünürdüm ki, tüm kötülüklerin sonunu getirirdi can gönülden sevmek.
Tek kanatlı kuş misali oda uçmuyor.
Bir hiç süprüntüsü sürükleniyor sokaklarımda. Elime alsam eskisi gibi değil, kaldırıp atsam yüreğim razı değil.
Dedim ya, kafam çok karışık. Ve herşeyi öylece bırakıp gitme arzusu var içimde.
El’e veda etmemecesine. Neden elveda der ki insan? Veda ettiği el değilse...






...