İÇSEL

• 16 Mayıs 2021 Pazar 23:45:31

Ne yazsam hep yanlışa sürekler beni, neden ?
Yazıyorsam yanlızlığımdan, kim yalnız değil ki ?
Gökyüzüm mavilikten üşürken nerelerdesin ?
Ismarlama acılarım var, beklentilerim...
Huzur ne büyük nimet değil mi ?

Mutluluk mu ? Huzur mu ? İkisi de aynı şey mi ? Bilmem ki ?

Tek bildiğim huzur olmazsa hiç bir şey olmaz. İç huzur lazım içden lazım yoksa hepsi maske.

Neden şiirlerde huzurlu hissediyorum anlamıyorum ki?

Belki de içten yazıldıkları içindir ?

Şiir de benim için
boşlukları dolduran,
huzurumun nuru,
hüznümün en büyük dostu,
sırdaşım
bazense yol gösterenim,
Sevdiğim
Hiç doğmayan güneşim, gecem, yağmurum
Gök kuşağım
Şiir sen benim şairim...
Şiire olan bağlılığım küçükken okumaya başladığım oyunlarımdandır.

Ne olur beni anla kimse, benim derdim hep aşktır, aşkın yolu, yanığı, torbası, külleri...
Başıma ne geldiyse bundan geldi ya! kabul değişik düşünen yapım var. Zor biriyim de hatta iyi zandan başıma hep bela alan da biriyim. Çünkü ben iyi zan yapacak kadar iyi biri değilim. Heralde ondan

Neyse laflar uzar yine
Aslında sen yoksun ve ben sen varmış gibi yazıyorum sana,,, taaaa 12 yaşımdan bu yana.