Kadife'ye

• 30 Nisan 2021 Cuma 01:23:20

Bir çocuk masalı ile başladı bu hikaye. Çocuk’la çocuk oldum önce. Her sabah saat dokuzda dinledim seni, kulağımda kulaklık elimde paspas. Daha o zamanlar anlamamıştım beni bu çocuk masalını sonu olmayan bir romana sürükleyeceğini. Hayalperestin tekiyim ben. Hep bir masalı yaşıyordum günlerim evle iş arası geçip giderken. Hep bir yerlerde olabilme ihtimaline tutuldum. Bu hayaller benim aklımı başımdan aldı, kah çukura düştüm, kah kafamı çarptım bir yerlere. Hatta bir gün işe gitmek için bindiğim metrobüsten yanlış yerde indiğim hatırlıyorum. Edirne kapı da ineceğim yerde ayvansaray da inmişim. Yıllar sonra anlattığın bir anıda aslında karşılaşma ihtimalimizin ne çok yüksek olduğunu ve karşılaşmamız olduğumuz tahlihsizliğini kadere veriyorum. Ben işimi kedere bırakalı çok oldu velhasıl ondanda bir şey çıkmadı.
Sevgili kadife ben seninle birlikte büyüdüm. Sende şimdi büyüyüp koca bir adam oldun. Hayatımın belkide bir yerininin miladı sın ben buna NÖ. NS. diyorum sen anla. Ve ömrümü alfabetik sıraya koymak gerekirse e noktasından n noktasına kadar senle doluydu. Arada bir noktada buluştuğumuz bir güne ben bütün umutlarımı sığdırmıştım. Tüm yazılan, çizilenler, özlemler, tanınmışlıklar ve yalanları yalanlayan bir gerçek vardı ki o noktada gözlerinde gördüm. O kısacık zamanda bir bakış arası bir anda nasılda anlattı bana bakışların. Gerçekten profesyonelliğin konusun da kimse eline su dökemez hele ben çaylak bile değilim bu konuda. İşte ben o bakışa inandım. O inançla ilerledim sen yolunda. Ama artık yoruldum kadife. Zihnim yoruldu, hayalim yoruldu, kalbim yoruldu. Ben "ışık saçan kız " sen o "ışık" tın. Kendimi karanlıkta bırakmak pahasına her bir tarafına aynalar yerleştirdim. Günüm doğarken güneşim o Aynalara yansıyor ve seni aydınlatırken kendimi karanlıkta bırakıyordum. Hep yanında olmak istedim ve hep yanında olduğumu hissetmeni sağladım. Belki bilmezsin bazı verdiğim açıkları yada ardımda bıraktığım ip uclarını bilerek bırakırdım.
Şimdi kadife... Şimdi o aynaları kaldırıyorum. Sana bensiz mutlu bir hayat sunarken, etrafımda oluşacak olan bu koca boşluklar yoluma nasıl devam ederim inan bilmiyorum orta da bir yol da kalmamışken. Çünkü o yol sendin. Hani anlattığın bir kıssa da dedin ya "kişi sevdiği ile beraberdir" neyi düşleyerek uyursan rüyanda onu yaşarsın mealiyle, ben hep hep seni yaşamışım. Şimdi düşleride bir hizaya çekme vakti geldi.
Vakti geldi kadife vakit çoktan geldi. Artık bu rüyadan uyanmalı bu bitmeyen romanı neticelendirmeliyim.
Sen kimsesiz kalmazsın kadife... Ve seni yaşatacak, yaşayacak birileri elbet bulursun. Tüm herşeyi bir kenara bırakıp zihnimi arındırıp geçmişinden müsadenle emekliye ayrılıyor bu şaire.
Şiirler yine olacak elbet. Çünkü belki sensiz yaşayabilir bu ruh ama onlarsız yaşayamaz. Elini ensene koy ve hafifle.


...