Kaç yangını söndürdün gönlümde bilsen. Uzak diyarlara kaçmak, kurtulmak bile diledim. Olmadı.
Kaç defa yolculuk arafesinde hazırlanan bavullardan çıkarılan eşyalar raflarda eski yerini aldı.? Bilmem. Bildiğim senden kaçtığını yüzüne haykırmak çok istedim. Olmadı.
Yitirilmesi kuvvetle muhtemel hayatlara –seni karşımda sayıp-defalarca haykırdım. Feryadımın, isyanımın, öfkemin karşıdaki aksini görmeyi bilsen ne çok istedim. Olmadı.
Kaybedeceklerim vardı sen varken. Belki sırf sen olduğun, sen müsaade etmeyeceğin için hazmedemedim mağlubiyeti bile.Ben biraz sen olmaya hazırdım.Sen ayak diredikçe kavgama, olmadı.Sarmaşığın çıplak duvara tutunmasıydı ihtirasım.Sen vardın bir de içimde.Gül bahçem benim…Sarmaşıkları yok etmek,gül bahçesine dönüştürmek isterdin hep.Oysa ben senin gül açan sarmaşık olmanı bilsen ne çok istedim.Olmadı.
Sonra ben, sevdaları iki dudak, iki kalbin çok ötesine taşıdığımı zannederdim. Milyonlarca çift dudak,milyonlarca kalpte aynı ortak sevda kalmalıydı adımız.Ben maddenin fakiri;sen fikrin,gelecek tasarımının yoksulu…Sen, gece , sağanak halinde yağmayı yeğledin.Sen karakışta kar olup yağdın üstüme,üstüme.Ben kar tanelerini taşıyamazken çağları taşımayı yeğledim.Ben senin de nefes alacağın geleceği isterken…Olmadı.
Sana göre her açtığında penceremi sen dolacaktın odaya. Sadece sen. Sade sen. Hatta her kapattığımda gözlerimi rüyalarıma sen girecektin.Aylar seninle başlayıp senle bitecek;günler seni takip edecekti.Sen kurduğun köşke,seni yaşamaya amade köle istedikçe; olmadı.
…
Sonra ne mi oldu…?
Ben hala senin reddettiğn sarmaşıkları büyütüyorum.Ve biliyorum ki her kök serpildikçe çoğalacak,çoğaldıkça bütün çıplak duvarlar sarmaşıklarla kaplanacak.
Ve ben hala üç kıtada kurulan nizamın sarmaşıklardan farklı büyüme şekli olmadığına aynen bıraktığın gibi; inanıyorum.
Ve…
Ve…Ben hala gül açan bir sarmaşık bulamadığım için derin yalnızlığımı kurcalayıp duruyorum arada sırada..
Sinan YILMAZ