GURBETİN KARANLIK SOKAKLARI

• 12 Nisan 2021 Pazartesi 22:13:34

GURBETİN KARANLIK SOKAKLARI

Birtanem
Yine bütün yalızlığımla dökülürken bu gurbetin sokaklarına bir bıkkınlık içinde geçiriyorum günleri.
Bu günlerde , her sabah rastladığım bir Alman adam, her geçişte ’Morgun’ diyor...( Yani Günaydın)
Yüzü bazen korkutuyor beni , neden mi ? Bir kitap okumuştum ’’Treblinka Cehennemi ’’ adlı . Bu kitapta Hitlerin masum insanlara yaptıkları işkenceleri ve onları gaz odalarında boğup daha canlı iken fırınlara atıp yaktıklarını anlatıyordu.
Bu kitapta anlatılanlar müthiş korkunç...İnsanlara çocuklara bu kadar vahşet hangi tarihte varmıydı acaba diyorum.
Ama işte gerçek, işte görülmüş bir gerçek .
Bu yüzden bu memleket korkutuyordu beni. Belki şimdi böyle bir olay yok ama şimdi de yabancı düşmanlığı var. Yollarda saldırılar oluyor bazen yine korkuyorum.
Ama içimdeki inançlar, dualar var ya, Allah koruyor beni.

Birtanem,
Eve döndüğüm zaman duvara astığım bayrağım oradaki resimler, biraz beni avutuyor. Bazen içim ayrılığın acısı ile öyle dolu ve yorgun geliyorum ki, önce bunlarla konuşup, yani resimlerle... biraz teselli buluyor sonra hemen yatıyorum. İyi ki uyuyorum. Yoksa dayanılmaz acılar beni yaşatmaz ! Şimdi bu satırları yazarken ellerimin ve gözlerimin nasıl yandığını bilsen.
Allah insanlara ne kadar dayanma gücü vermiş. Yoksa bu kadar acıya yorgunluğa nasıl dayanılır.

Birtanem,
Belki bu satırları artık sana yazamayacaktım. Neden mi ?

Bir akşam üzeri yine yorgun eve dönüyordum. Yolun ortasında yürüyordum nasıl oldu bilmiyorum bir kadın hem de epeyce yaşlı bir kadın bir anda kolumdan nasıl kapıp beni kenara attı, ikimiz birden savrulduk... Tramvayın altında kalmaktan kıl payı kurtulmuştum.
Evet beni her an koruyan biri vardı.

Birtanem,
Bazı hafta sonları bizden epeyce uzak olan bir yakınımıza gidiyor, erken dönemezsek orada kalıyorduk. Bilsen bu günlerde bu değişiklik bana iyi geliyor mutlu oluyordum.
Bu eve gelince kendi aileme kavuşuyordum sanki... evde beş tane kız çocuk vardı.
Onlarla birlikte aynı odada yatıyor ve bilsen o günüm bambaşka geçiyordu. Sanki bayram günü gibi. Zaten bayramlarda da onlara gidiyorduk. Başka kimsemiz yoktu buralarda.
Zaten gurbetin yalnızlığında eğer bir yakının varsa işte bu büyük bir şeydi. Hasret dolu yüreğine birazcık umutlar doluyor , mutlu oluyordum.

İşe gidiş geliş son hızla devam ediyordu. Sabah altıda iş yerini açıyordum ve sekiz buçuğa kadar burada yalnız çalışıyordum, çalışanlar gelinceye kadar.
Bu sabah saatlerinde işleri yaparken bir kaset dinliyor, onu dinlerken kahvaltımı yapıyor, her duvarı camlarla kaplı bu iş yerinde çarşının en işlek caddesinde etrafı seyrederken bu iki buçuk saat bana ait oluyor bu saatlerimi seviyordum. Sonra arkadaşlarım tek tek geliyor ve iş yorgunluğu başlıyordu.

Böylece arkadaşlarımın destekleri , onlarla geçen bütün günüm iş yoğunluğu beni oyalıyor böylece günler biraz mutlu geçiyordu.

Gurbetin soğuk buz gibi akşamlarından sımsıcak sevgi ve selamlarımı yolluyorum birtanem. Yine o hicran şarkı ile birlikte : ’’Gurbete Düştüğüm Günlerden Beri’’
’’Ömrümün Öksüzdür Zevki Kederi.’’

Aygün Deniz 12.04.2021