çoban kültürü, Orta Asya bozkırlarından Anadolu yaylalarına uzanan "Oğlunla oba,kızınla komşu ol" geleneğine dayanan , özgün sosyal,kültürel ve ekonomik özelliklere sahip bir yaşama felsefesini ifade eder. Bozkır kültürü olarak ifade edilen çoban kültürü ile harmanlanan Asya ve Anadolu çoğrafyası , zengin ve renkli halk kültürümüz ile bütünleşmiştir.
Keklik öten, kekik biten yaylalarda, tarlalarda, bahçelerde, bağlarda yaşayan insanları sembolü olarak değerlendirlmekte olan çobanlar, sabahları horoz ötüşleri arasında keklik sesiyle uyanırlar ve akşamları köpek havlamaları, kuzu sesleri, güvercin ötüşleri arasında huzur ve mutlulukla uykulara dalarlar.
Dört bir yanı çoban çeşmeleri ile donatılmış köylerin otlaklarında, derelerinde ve tepelerinde, sırtlarında( abası)kepenekleri, elinde kavalı,önünde heybeli eşeği ve yanında karabaş köpeği , büyük ve küçükbaş hayvanları ile baş başa olan çobanlar, kırsal hayatın vazgeçilmez meslek erbabı olarak halk arasında sevilirler.Halkın bir parçası, hayvanların can yoldaşı olarak romanlara ve şiirlere konu olan çobanlar, halk kültürümüzün özgün parçalarıdırlar.
.”… Kaç yanık yolcuya soğuk su verdi,/Değdi kaç dudağa çoban çeşmesi.”F.N.Çamlıbel
Eski sevdalar ve eski meslekler tarihe karışsada ,izleri ve dumanları , esintiler halinde hayatın bir parçası olarak hep yaşamaya devam ederler.Tıpkı çoban-çobanlık ve çoban kültürü gibi. Bozkırın insanı ,havası, suyu,geleneği ve alışkanlıkları renklerle bezenmiş çoban kültürünü oluştururlar.Filozofların,Yazarların, şairlerin,ressamların, fotoğrafçıların ve müzisyenlerin eserlerine hayat ve ruh vererek özgünlük kazandırırlar
Yaylaların koyunsuz, kuzusuz ve çobansız kaldığı bu ortamda, yeni yılda çobanlara, umut , iş ve mutluluk, şairlere yeni şiirler ve sanatçılara ve araştırmacılara yeni eserler yazmaları dileklerimizle.