ÇOCUKLUĞUMDAN BİR ANI: KORKU TÜNELİ

İlkokul dördüncü sınıfa gittiğim yıllardı sanırım.
Yaşamı oyun eksenli algıladığımız dönemler.
Bir büyüğüm ile fuarda Lunapark’a gitmiştik.
Her görüntü cazip geliyor insana işte.
"Ona binelim, bundan yiyelim" taleplerimiz, korku tüneli ile son bulmuştu.
Dolaşmaktan yorgun düşmüştük ki, karşımıza
"Korku Tüneli" bölümü çıkmıştı lunaparkta.
Merak bu ya, "buna da girelim" diye ısrar etmiştim.
İnanın benden çok yanımdaki korkmuştu ve korktığu da başına geldi. Kırmadı beni, iki kişilik bilet aldık ve korku tüneline daldık.
Üzerinden neredeyse elli yıl geçmiş ama halen hatırlıyorum. Raylar üzerinde ilerleyen, çarpışan otolar gibi iki kişilik araç. Ben sağ tarafa oturdum.
Ortam zifiri bir karanlık. Arada bir rengarenk ışıklar yanıyor. İnsan ve hayvan sesine benzemeyen, kulak tırmalayıcı acayip gürültüler.
Yanımda oturan büyüğüm içinden "belayı bulduk" diye geçiriyordu sanırım. Ben biraz ürksem de merakım ve dikkatim daha ön plandaydı.
Tamamen sessiz ve karanlık bir ortamda ilerlerken sağ tarafta şiddetli bir ışık yandı. Anlık refkeksle tüm dikkatimizi oraya verdik ki, olacağı buydu.
İyi tuzak kurmuşlar yani. Tavandan kum torbasına benzer bir şey sarkıtmışlar. Yanımdakinin yüzüne vurdu ve gözlüğü düştü. Onda bir heyecan, bende kahkaha hali.
Tünelden çıktıktan sonra, lunapark maceramız bitti.
Düşünüyorum da yaşam sürecimiz de adeta korku tüneli gibi. Bir dönem tünelin sonunda ışık görünüyor, yaklaşıyorsunuz ki, yangın aleviymiş.
Bazen gerçek ışığa kavuşuyorsunuz fakat sevinciniz uzun sürmüyor.
"Komşuda yangın çıksa da yumurtamızı bedava pişirsek" gibi hezeyan dolu duygularla sürünmüyorsanız, geride güzel anılar bırakabilirsiniz.
Yaşamın gerçekleri, gerekleri, dengeleri böyle kurulmuş.
Sabır, cesaret, kararlılık ve insani bir olgunlukla mücadeleye devam. Ve unutmamak gerekir ki, "değirmenin gürültüsünde doğup büyüyen bir canlı, gök gürültüsünden korkmaz.
19.03.2021
Ali Rıza Malkoç