Bir tarihçi sıfatıyla ben çok daha gerilere gitmek isterdim. Adem babamızla ve Havva anamızla karşılaşmak isterdim mesela. Ardından her yüzyılın başında dünyamızın ayrı bir bucağını şöyle bir kolaçan etmek isterdim. İllaki Türk devletlerinin tamamının ziyaret etmek ve hükümdarlarıyla görüşmek isterdim. Hazineler dolusu altına, elmasa değişmezdim bu ziyaretleri...
Kaleminizin ucu körelmesin.
Muhabbetlerimle...

Hakan Gezik... tarafından 23.3.2021 11:16:27 zamanında düzenlenmiştir.

Hakan Gezik... tarafından 23.3.2021 11:17:24 zamanında düzenlenmiştir.

Peki sizinkiler?

Sorusuna cevap olsun. Hayatım boyunca hayal kurmadım. Sanırım beceriksizim.Ya da hakikatim hayal kurmama engel oldu hep. Fakat her zaman ümitli oldum. Umut etmedim hiç. Elimdekinin, el deki'nden kıymetli olduğuna inandım. Ve elimdekinde en iyiyi aradım ekseri de buldum. Evet çok yoruldum. Fakat yaşamak, yorulmayı göze alınca güzelleşiyor. İnsan, esiri olduğu şeyin eseri olur. Esir almayı esir olmaya tercih ettim hep. Yaşım ilerledikçe iyi ettiğimi de anlıyorum. Nasıl mı ?
Geri dönüp baktığımda Keşke ve pişmanlık bulamıyorum.
Dilerim haliniz, hayaliniz olsun. AMİN .:)

Neden bilmem bir yardım çığlığı gibi geldi bana yazısı kızınızın.
Ne olduğundan ziyade ne olmak istediğini ifşa eden, için için insanlara "ne olur yeter artık insan olun" diyen garip bir yazı.
Tekamüle inanarak süslediği hayatın Kendi zaviyesinden çirkinliklerini sayıp dökmüş.
İşin :Mahkumiyet değil eğlence olması gerektiği, Tüketici olanın Üretmesi de gerektiği ve İnsanların varlık sebebinin diğer insanları mutlu etmek olduğunu ne güzel sayıp dökmüş. Yer yüzünün en büyük derdi yakınlarından haber alamamak ve onları habersiz bırakmamakta yerini almış yazıda.
Vel hasıl. Işıl ışıl bir gönül billur saflığında cümlelerin arasından okuruna göz kırpıyor.
Dilerim gönlündeki hayatı inşa edecek imkan ve zamanı bula bilsin yazarımız. "Hayata dair kurulacak hayal yok, belki ölümden sonrası için umut vardır." Ümitsizliği içinde kaleme alınmış gibi satırlar.
Şahsen çok etkilendim. Düşünce estetiği yüksek bir yazı. Kalemi tutan elin duygu galerisi gibiydi. İyiy di. ÇOK İYİ:

Galiba bu konularda farklı düşünen bir insanım.

Eğer yaşasaydı ve tanısaydım Shakespeare ile kesin çok iyi arkadaş olurduk. Çünkü bir çok düşüncelerimiz hemen hemen aynı. Onunda her yaştan arkadaşı varmış, benimde.
Farklı yaşlardan arkadaşlarınız olduğu zaman Dünyayı defalarca gelmiş gibi olur insan. Tabi idrak edebilene.

Mesela annemin yaşında bir arkadaşım; bir sohbetimizde, kızımın yüzüne bakıp, keşke bende senin kadar genç olup, senin cildine sahip olsaydım diye yakındı. Sonra bana dönüp (sen istemez miydin kızının yaşında olmayı?) Diye sordu.
-O zaman kızım olmazdı ki. Dedim.
O hanım bana kendim olmamın kıymetini bildiğimi fark ettiğimi anlatmış oldu.

**
Başka bir arkadaşım hayatında ilk defa simit yemiş. Bildiğimiz sokak simiti, hani biz bayatladı diye ertesi gün çöpe atıyoruz ya işte o simitten. Sizler belki görmemişsinizdir tek susamın yere düştü diye nasıl arandığını. Ben ondan öğrendim simit bayatlanınca atılmaması gerektiğini. Bu kişi on yaşlarında bir çocuktu.
**
Ve yıllar önce Kütahya'nın Harlek Kaplıcalarının bir köyünü gezerken yaşlı kadına rastlamıştık. Asık mı asık suratlı, insan onun kalın ve çatık kaşlarını görünce korkası gelmişti. Hiç unutamam.
-Ne takip ediyonuz beni. Demişti.
-Süt bakıyoruz teyze, bulursak alıcaz da. (Sanki otelde süt yokmuş gibi)
-Takip edin beni.
Kadın önde biz arkada arbayla gittik. Ya dilimiz varmıyor ki teyze bin arabaya beraber gidelim. Arada bir dönüp bakıyor geliyor muyuz diye. Kadın bizi evine götürdü. Bizi bir ağırladı ki, sanki az önce asık suratlı olan o değil.
Konuşurken laf arasında bir şeyler söyledi, hayatında hiç İstanbul'u görmemiş. Ölmeden bir görsem gibi bir söz. Sonrada elimize kocaman bir bidon sütü verdi. Eşim ne kadar rica ettiyse bir kuruş almadı.

İstanbul'a döner dönmez eşini ve kadını davet ettik. Bir haftaya yakın bütün görmek istedikleri yerleri gezdirdik.

Orada öğrendiğim insanların yüzlerine bakıp kişiliklerine karar vermemeliyiz.


Sevgimle Denizeri.

Maalesef oldukça uzun bir süredir kendi üslubumca da olsa hiç bir şey kaleme alamadım.
Aslında çocuk yaşlarımdan itibaren görüp hissedip ve yaşadıklarımı elim kalem tutmaya başladığından bu günlere değin yazdım ve bir kaç kitap haline de getirdim Kızıma bırakacağım dünyevi miras olarak..Bakıyorum da ; dokunmadığım renk kalmamış gibi..Günümüzün bu korkunç kirliği ve çöküntüsü içinde Kalemime saygıdan el çektim. Ancak Kızım Vuslat'ın samimi içten sıcak doğal ve renkli yazılarına rastlayınca kulak boynuzu geçer diyerek paylaşmadan yapamıyorum..