Tuhaf bir başlangıç oldu ama sözüm söz, her gün yeniden tanışmaya kararlıyım. Hem her seferinde adının ne olduğu, nerede olduğun ve nasıl olduğun da hiç önemli değil. Ben nasılsa bu buzlu camın ardındakinin sen olduğunu biliyorum....

Kentin ışıklarından uzak ama dağlara yakınım, az önce çıktım dışarı, çam ağacının altına oturdum, bi sigara yaktım.. Ve düşünmeye başladım bu günkü seni tanıdım, bitti ve artık adınla seslenemeyeceksem sana, yerini ne tutabilir, ne olacak bu mektubun öznesi diye!

O kadar çok şey geldi ki aklıma, ben de her yeni paragrafa yeni biriyle başlamaya karar verdim. Çünkü içinin labirentinde dolaşıp duran, birbirine ve çıkışa şuana dek asla kavuşamayan onlarca sen var, onlarcasını da tanımak isterim, onlarcasına da bir kaç şey söylemek isterim...

sevgili kızım;
Yaralar sarılır buna emin olmalısın ama izleri kalıcıdır. Hepimiz izlerle yaşamaya alışmalıyız, hem sen büyüyünce yolları seveceksin, her yol yeni bir yaraya gebe olabilir, düşebilirsin, kalkabilirsin.. Ama biliyorum ki toparlanırsın.. Hem ne olmuş bir şeyler ters gittiyse, kabul edelim ki biz de pek düz değiliz. Hep olacağım diyemem ama dilerim ki gitmeden önce kimseye ihtiyaç duymadan sana kendi saçlarını okşamayı öğretebilirim..

Ve sevgili oyun arkadaşım..
Herhalde şimdi on yaşındasın! İçinde kıpırdayıp duran o haylazlığın taşacak sokak arıyor. Müsterih ol, dilersen bu kentin tüm camlarını kır, önce kaçarız, ayağın aksarsa koşamıyor numarası yaparım, senin yerine tüm evlere yakalanırım.. Yeter ki korkuların gem vurmasın içindeki çocuğa.. Çünkü ne zaman o çocuğu susturur, ne zaman büyümeye zorlar, ne zaman evin en arka odasına atarsak o zaman bittik demektir. Ve bitmeyeceğiz. Tekrar et içinden, bitmeyeceğim, bitmeyeceğiz....

ve sevgili arkadaşım,
sana söylemeliyim ki ben bu gezegenin en umarsız adamıyım. anlam veremezsen bir gün, anlamını bana sor, söyleyecek bir şeylerim mutlaka vardır. yapılacaklar listenin başına kendini sevmeyi yaz, yanına da benim adımı, kendini sevmeyi her okuduğunda adımı da tekrarla.. bi gün, kendimi ne kadar çok sevdiğimi ve sırf bunun için nelerden vazgeçtiğimi anlayacaksın. ve belki sen de vazgeçtiğin tüm o şeylerin bu yüzden olduğunu anlayacaksın. kıyamet kopsa demişti senden önce tanıdığım ve sana çok benzeyen bir arkadaşım ama söylemeliyim ki bunu henüz istemem. çünkü daha seninle oturup rakı içmedik, şarkı söylemedik, bir şeylere küfür etmedik, henüz daha yaz gelmedi ve elbiseni giyip bu gece ne kadarda ağlak bir insanım diye mızmızlanmadın karşımda oturup... benimle veya bensiz, yapacak bunca şey varken halt etmiş arkadaşım değil mi kıyametin kopmasını isterken?

İnsanlar iyidir arkadaşım,
İnsanlar kötüdür...

Kainatın muazzam dengesi içinde her çakıl taşının bir yeri bir değeri vardır. Ve henüz bu muazzam denge bozulmadıysa, dağılmadıysa dünyada gördüğümüz kötülükler kadar iyiliklerde oluyordur bir yerde! Yalnızca kötülükler ayyukta iken iyiliklerin hep gizli gizli yapılmasından mütevellit biz sanıyoruz ki tüm insanlık kurtarılamaz bir biçimde hastalıklı artık. Ama öyle değil, bir delil istersen aynaya bak...

ve sevgili, sahi adınız neydi sizin ?
bana bir söz ver, hayata karşı korkmak, geri çekilmek, savaşmayı bırakmak yok! çünkü biliyorsun ki bir tehlike varsa önce gözlüklü ve şişmanlar ölür. beni koru, kendini koru, bizi koru..

ve sevgili, adınız neydi sizin ?
sana bir sır vermeliyim, yeterince yakındaysan gözlüksüz de görebiliyorum. ve takmam, şart değil.

yeniden yazacağım.
sağlıcakla.