SEÇİMLERİMİZ ve KEŞKELERİMİZ

• 6 Mart 2021 Cumartesi 09:03:14

Aslında her gün, irili ufaklı onlarca seçim yapıyoruz. Bunların arasını da sonradan keşkeler ekiyoruz…

“Bugün de kalsın bakalım.” diyerek ertelemeyi seçtiklerimiz de vardır.
Kim bilir hangi labirentin kıvrımlarından, hangi fırsatlardan, hangi olumsuz sonuçlardan uzaklaşıyoruz ertelemeyi seçerek.
Farkında değiliz, sabahtan akşama kadar, bir ömür durmadan seçim yapıyoruz.
Bazı seçimlerimiz ruhumuzu aydınlatıyor, ferahlatıyor, gönlümüzü, göğsümüzü genişletiyor; seçimimiz bizi mutlu ediyor.
- Bazı seçimlerimiz ruhumuzda fırtınalar, içimizde depremler oluşturuyor; üzüyor, kasıyor, kavuruyor.
- Bazı seçimlerimiz aydınlığa ulaştırıyor, bazı seçimlerimiz uçurumlardan atıyor bizi.
Velhasıl aslında biz, seçimlerimizin toplamından başka bir şey değiliz. Ve seçimlerin sonunda bazı seçimlerimizin yanlış olduğunun farlına varıyoruz ki işte o anda beynimizde bir şimşek çakıyor ve dilimizden düşen kelime KEŞKE oluyor…

Can Dündar demiş ki: “Keşke’leriniz, ’iyi ki’lerden çoksa... Telafi için elinizi çabuk tutun. Tutun ki, yolunuzu gözlerken terk ettiğinizle bir gün yeniden karşılaştığınızda siz susarken, feri sönen gözleriniz ’keşke’ diye nemlenmesin...”

"Keşke" ile başlayan daha bir sürü cümleler kurarız...
Bunların hepsi de, geçmişe dair pişmanlıklarımızı ve geçmişe dönme arzumuzu ifade eden cümlelerdir. Geç kaldığımızda, yapmak isteyip te yapamadığımız zamanlarda, düştüğümüzde, kaybettiğimizde, bıktığımızda, başarısızlıklarımız ve şanssızlıklarımızda hep "keşke"lere sığındık.

Çok hoşuma giden bir yazıda, "keşke" sözü hakkında aynen şunlar söyleniyordu:
Mağlubiyetin takısıdır "keşke"...
Kaçırılmış fırsatların, bastırılmış duyguların, harcanmış hayatların, boşa yaşanmış ya da hakkıyla yaşanamamış yılların, gecikmiş itirafların ağıtıdır "keşke"...
Kaçırılmış fırsatların, bastırılmış duyguların, harcanmış hayatların, boşa yaşanmış ya da hakkıyla yaşanamamış yılların, gecikmiş itirafların ağıtıdır.

Derler ki: “Eğerle, meğer evlenmiş olsalardı, bu ikisinden keşke doğardı”.
Ne kadar da doğru değil mi? Eğer şöyle yapsaydım, meğer şöyleymiş… Dim, dım, miş mış gırla gider lafın arasında… Sonra da nihai sonuca varılır: “Keşke öyle yapmasaymışım… Keşke şöyle deseydim! Keşke böyle demeseydim!”

Allah’tan ömür dört mevsim kadar kısa değil defalarca ilkbahar yaşıyoruz, yazı yaşıyoruz keşkelerimizi telafi etmek iyi ki’lerimizin kıymetini bilmek için tam bilmiyorum ama daha çok vaktimiz vardır. Geç kalmadan keşkeleri iyi kilere çevirmeye başlayalım…
Zamanın her anı değerlidir, ama bu söz geçmiş zaman için asla geçerli değildir. Geride bıraktığımız zaman ne altındır, ne gümüştür, ne de başka herhangi bir değerli taştır.
Bu hayatı bir daha yaşama şansımız yok. Bu nedenle, keşkelerden korkup kendimizden kaçarak ve hayata küserek yaşamamalıyız. Bunun yerine "iyi ki"lere sarılın. "İyi ki hata yapmışım da, şimdi tekrar hata yapmadan ve "keşke" demeden yolumda yürüyebiliyorum" deyin.
Hata yapabiliriz, belki de çok ağır bedeller ödeyebiliriz; ama yaptığımız hatalarla öğreniriz doğruları ve gerçekleri.

Unutulmaması gereken başka bir şey daha vardır: insan ömrünün tüm tecrübeleri yaşayacak kadar uzun olmadığıdır. Bu nedenle, zamanı iyi kullanmak ve başkalarının yaşadığı tecrübelerden de ders almasını da bilmelidir insan…
Birçoğumuzun geçmişle alıp veremediği hesaplaşmalar, hakkını veremediği boşa geçirdiğini zannettiği yıllar, yüzleşemediği hatalar, geciktirdiği itiraflar, dile getiremediği pişmanlıkları ve birçok keşkeleri var.
O nedenle birçok zaman yalnız kaldığımızda ya da kalabalıklar içinde yalnızlığa düştüğünde geçmişe takılıp kalıyoruz. Geçmişle oturup, geçmişle kalkıyoruz, geçmişle yatıyor, geçmişle nefes alıp veriyor, geçmişle sofraya oturuyoruz. Yanımızda hep bir geçmiş hep bir keşke…
Dedik ya! “Zaman geçiyor ama geçmiş asla geçmiyor.”
Şimdide aldığımız nefesi geçmişte tüketirken geri getiremediğimiz zamanı dur durak bilmeden yargılıyoruz.
Farkında olmadan ya da olarak, durmadan, dinlenmeden her solukta kadere isyan ediyoruz.
Yaradan’ı yaratılana şikâyet ediyor olduk. Oysaki olmuşla ölmüşe çare var mı? Tabi ki yok.
“-Şöyle değil de böyle olsaydı” dediğimiz geçmişi tekrar yaşama ve düzeltme şansımız maalesef hiç yok... Sadece bunları aklımızı başımıza devşirip tekrarlamamak şansımız var ki bunu da kullanmayı biliyorsan eğer. Çünkü ikinci bir şans nadiren verilir üçüncü şansı alma şansın zaten yok… Tıpkı olanla ölene çare de yoktaki gibi. Yapacağımız tek şey var, geçmişe ait pişmanlıklarımızdan, hatalarımızdan ders almak onlardan sağlam tecrübe edinmektir.
Mesela benim hatalarım benim pahalı elde ettiğim tecrübelerimdir. Yani keşkelerim değil iyikilerimdir. Geri dönüp aynı hatayı yapmayacağım demektir… E yaparsam ne olur? Söyleyeyim? Aptallık olur aptallık…

İmtihana tabi olan bir varlık olarak insanların çaresiz kaldığı bir anında başvurabileceği tek kelime “keşke”… Hatalara, günahlara, umutsuzluğa ve yenilmişliğe karşı bir dönüm noktası olur hep…
Çareyi gücümüz çerçevesinde arayalım ama gücümüzü zorlayan sınırlarda Rabbimize başvurmak en doğrusudur.
İmtihana tabi olan insan, öyle bir ince elekten geçiyor ki, insanın ’keşke’ demesi bile başlı başına bir sorun teşkil ediyor. Nitekim Peygamberimiz (a.s.m) insanları uyarıyor: Sakın! ’Keşke’ demeyin!
Şair ne güzel söylemiş:
“Allah’a dayan, sa’ye sarıl, hikmete ram ol/
Yol varsa budur, bilmiyorum başka çıkar yol.”

İşte geçmişten günümüze taşınan bir kıssayı hisse…
Hz. Musa’nın bir gün çok fena şekilde dişi ağrır ve Rabbimizden çare için dua eder, yardım ister. ağrıyan dişine Rabbimiz yol gösterir. Filanca yerde bir bitkiyi kullan diye… Hz. Musa denileni yapar ve dişi iyileşir. Daha sonra dişi tekrar ağrımaya başlar. Rabbinden öğrendiği o yola tekrar başvurduğunda bir türlü ağrı kesilmez.
Hz. Musa, Rabbine tekrar niyazda bulunduğunda aldığı cevap: “Sen şifayı önce bende aradın ama sonra bitkinin kendisine müracaat ettin. O nedenle şifayı bende arasaydın yine iyileşirdin!” Oldu..

Ne demişler; keşke sözü şeytanı sevindirmiş. Her keşkemiz şeytanı sevindiriyor, bilesin. Biz iyi ki dersek şeytan keşke diyecek. Biz sevinirken şeytan üzülecek. Biz kazanırken şeytan kaybedecek. Yapmamız gereken tek şey; hayatımızda keşkelerimin yerine iyikilerimi koyabilmek. Zaten hiçbir anlamı olmayan keşke sözünü bırakmak bu kadar zor olmasa gerek.

Şimdi bir afeti devran yaşıyoruz bir yıldır dostlar. Kimin yüzünden. Tabi ki yaratılmış kullar yüzünden. Dünyayı cehenneme çevirdik, bir küçük gözle görülmeyen mikrop yüzünden, her geçen gün mutasyona uğradığı söylenen Covit19 yüzünden.
Neden?
Çünkü bakmadık dünyanın Rabbim tarafından bahşedilen güzelliğine. Bozduk bizler için verdiği her güzelliği, doğayı ve dahi insanlığı. Yani içimizden sevgiyi söküp attık çöplüğe çevirdiğimiz dünyaya… Şimdi dönüp keşke demenin ne faydası var ağlayıpta keşke demenin bunca can gitmişken.
Aklımızı başımıza alıp bu dünyayı tekrar atalarımızın bizlere bıraktığı gibi güzelleştirmemiz lazım. Bu neyle mümkün bu musibetten önce kendimizi, sonra etrafımızı korumamız lazım tekrar “KEŞKE” dememek için…
Oysaki bu hayat geçmişe takılacak, gelecek için hayıflanacak, keşke diyecek kadar uzun değil. Bu kısacık ömür ah ile eyvah ile geçirecek kadar değersiz değil. Yapılacak çok iş, öğrenilecek çok şey, kat edilecek çok yol var gelecek nesillere temiz bir dünya bırakmak için.

Hadi bakalım kalemde ki son söz Yunus Emre’den gelsin:
"Keşke demek için bile geçtir vakit.
Geçti ömür bir ah ile, içi dolu eyvah ile..."

Hiçbir anlamı olmayan keşke sözünü bırakmak bu kadar zor olmasa gerek. Ne demişler; keşke sözü şeytanı sevindirmiş. Bundan sonraki hayatımızı keşkelerle geçirmek dileğimle hoş kalın hoşça kalın ama hep sevgiyle keşkesiz yaşayarak dostça kalın…
Sevgi ve muhabbetlerimi gönderiyorum…

04.03.2021