VEFA BORCU

• 2 Mart 2021 Salı 16:54:18

Bu sabah her zamankinden farklıydı sanki her şey, içimde tuhaf duygularla zar zor yaptım makyajımı yine işe geç kalıyordum. Bu artık stabil bir durum haline gelmişti ben de çünkü evden çıkarken altını değiştirmek zorunda olduğum bir oğlum vardı. Neyse nihayet yola çıkmıştım bir iki adım atıp kaldırımları hızla arşınlarken acı bir ses duydum, bu ses insanla hayvan arasında bir ses tonuydu ama acı çektiği sesinin inceliğinden belli oluyordu, sesin geldiği tarafa döndüğümde bir karga gördüm karga poşete takılmış çıkmaya çalıştıkça düğüm olmuştu çok üzüldüm içimi parçalıyordu o acıyla çıkardığı sesler.

İlk defa aldığım ders işe yarayacaktı hissediyordum, hayvanlarla iletişim kurma konusunda baya başarılıydım derste öğrendiğim teknikleri karganın üzerinde uygulayıp onu kurtarıp özgürlüğüne kavuşturacaktım, bu düşüncelerle yavaşça yaklaştım kargaya. Ürkek karga daha çok kendini çarpmaya başladı çalılara, gözlerinin içine baktım (sakin ol sana zarar vermeyeceğim) dedim. Derin derin baktı gözlerime bir iki kere daha kanat çırptı düştü önüme artık çabalamıyordu teslim oluyordu kaderine, uzandım cebimden çıkarttığım çakı ile ayağına ve kanadına sarılan poşeti kesecektim ki tekrar çırpınmaya başladı korkuyordu ben de (sakin olmasını, ona asla zarar vermeyeceğimi) tekrarladım evet nihayet bana güveniyordu. Uzandım kestim poşeti bir iki pır edip uçtu karşı dala kondu, oradan beni hayranlıkla izliyordu ben de yoluma devam ettim zaten işe geç kalmıştım iyice geç kaldım ama yiyeceğim azarın hiç önemi yoktu duyduğum huzur karşısında.

Arkamdan kuş cıvıltıları duydum döndüm baktım yuvası ve yuvada yavruları vardı huzurum ikiye katlanıyordu, bir anneyi yavrularına kavuşturmuştum.
Artık duramazdım hastalar beni beklerdi onları da mağdur etmek istemedim yoluma devam ettim tam binanın kapısına gelmiştim ki önüme yukarıdan bir ceviz düştü, kafamı kaldırıp baktığımda o kargayı gördüm, kendince teşekkür ediyordu.

Durdum ve düşündüm insanlar bile yapılan iyiliği inkâr ederken bir (hayvan) hayvan demeye de utanıyorum vefa borcunu ödüyordu, gözlerim dolmuştu ve bir yaş daha yazılıyordu kırk yaş haneme büyümek bu olmalıydı. Huzurla girdim iş yerimin kapısından günü sevinçle karşıladım...