Bir ressamın firca darbesi ile tuvaline çizdiği bir tablo gibi dalgalanıyordu önümde tirşesinde lebi derya deniz. Güzelliğinin farkında olan bir dansçı gibi kendi dansını sergiliyordu sanki önümde.
Bu denizin güzelligine kapılıp da gecmisin çeteresini tutmak mümkün mü? Ne kırgınlıklarının hesabını tutuyor insan, ne de büsbütün gamsız olabiliyor hayata. Oysa mavinin bende huy olduğu bu güzelliğe karşı çok da kayıtsız kalamıyor insan. Hele bir de benim gibi Akdeniz kadınıysa. Hani rüyanızda kâbus görünce "Suya oku, hayra çıksın" derler ya büyüklerimiz, ben de denize akıtıyorum asilğimi. Oldum olası da severim zaten su sesini. Bu engin güzellikte ne kin kalıyor insanın yüreğinde ne de gerceklesmemis hayallerin kayıp esintisi. Başlamadan bitip yarım kalan sevdalar, yazılamamış hikayeler... Hepsi köz olup küllerinden yeniden doğan ateş misali suyan yansıyan gök misali mai bir yeniden uyanmislık dolar icinize. O an hayatın içinde her seyin oldugunu düşünür yeniden tutunursunuz hayata.

Masmavi huzura bakınca, hayattan her seyi aldığını hisserriren doyumsuz bir doyuma da ulaşıyor insan. Doğayla yaratılış arasındaki o ince çizgide vücut bulup ete kemiğe bürünmeye çalışan bir var olma tecellisi. Kollarını öyle bir sıvar ki gerceklik kendi yörüngesinde, kendi var oluşunu tamamlamadan, insanoğlu ana rahmine düştüğü andan itibaren ölene kadar tecelli bulur kendi evreninde İnsan doğası gereği düşünen bir hayvandır, bunun icin her şeyi en küçük ayrıntısına kadar i mgeler. Seviyorsa dibine kadar sever sevdayı, aşıksa sonuna kadar sever aşkı... Zaman mevhumunun icinde doymaz yenilgiye insan, düser yeniden kalkar, sendeler tekrar doğrulur, tökezler yürümeyi öğrenir....
Uzun lafın kısası tecellinin icinde ecel olduğunu bilerek yaşar insan ve riski göze alır. Yoksa nasıl tutunabilir ki aşka, hayata, başarıya...

Başarıya giden yol yılmamaktan, mutluluğa giden yol yeniden uyanmaktan; vazgeçip yeniden başlamaktan geçer. Aksi takdirde tecellinin icindeki eceli göze alamıyorsa insan zaten hiç var olmamıs demektir!
Pınar Doludeniz