(7)

• 27 Şubat 2021 Cumartesi 10:46:23

(31.12.2020)

Yeni bir yılın gelişinin kutlanmasını hiç anlayamadım. Yeni bir yılın başlangıcını, yeni bir yaşın başlangıcını, yeni bir şeyin başlangıcını her seferinde neden kutlardı ki insanlar? Çocukluğumda (belki 8-9 yaşlarımda) heyecan uyandırırdı renkli ağaçlar, süsler, ışıklar ve her tabelayı süsleyen o "Yepyeni" yazıları. İnsanlar bazen evlerine yeni şeyler alırlardı, bununla alakalı çekilmiş bir sürü kurgu vardı. Atmosfer çok iyi sağlandığı için ufak hayal dünyam şenleniyordu belki de..

Sevgili tilkim,
Şimdilerde neden her yeni seneyi, binlercesini geçirmiş ve heyecanını yitirmiş yaşlı bir kadın ruhuyla karşılıyorum acaba? Olur ya, hayatta yaşayabilecekleri her şeyi yaşamış insanların artık diledikleri, bekledikleri, heyecan duydukları bir şey olmaz ya... Böyle işte... Kulaklığımı takıp tavanı izliyorum. Hiçbir arzum gelmiyor aklıma, yeni bir ben diye gülümseyecek halim yok ki..

Yorgunum

Bizzat yaşam yorgunuyum. Gelen yılın sevinci değil, giden ve benden bir sürü şey götüren yılın hüznü var üzerimde. Hep vardı, arkama baka baka ilerliyorum sanki. Önüme düzgünce bakamadığımdan, gelsin istemiyorum, hevesim yok. Bir sürü iz var üzerimde, çoğu böyle tazeyken bile.. onlara uyum sağlamam mı gerekiyor?

Işıklara bakıp, ondan geriye mi saymalıyım? Gülümsemem lazım, sevdiklerimize mutlu yıllar yazmak..? Bilmiyorum ki, artık yalnızca hala nefes aldığıma minnettarım. Onu bile isteyerek almıyorum ya... neyse. İsyan yok.
Daha kötüsü her zaman vardır ama bu derin motivasyon ve uzaklaşma hissiyatını kırmam gerek. Bu isteksizlik, bir bunalıma dönüşebilir. Her hevesle makyaj deneyip, ağlayarak çıkardığımda aklıma benden uzak bu dünyada daha ne kadar dayanabileceğim geliyor. Yönettiklerini sandıkları tüm oyunları önceden görüyorken, yalanları görüyorken daha ne kadar sürdürebilirim bu tiyatroyu...?

İyileşmem gerek
Gelişin hızlandırır biliyor musun... ama bu kadar çabuk olmayacağını biliyorum... Kaç yıl daha yalnız başıma Pink Floyd- Hey You dinleyerek yeni yıla girerken senin hayalini kuracağım acaba... Başımı yatak başlığına yaslamaktan sıkıldım. Hiç evlilik sevdalısı biri olmadım ama karşılaşırsak söz veremiyorum... Seninle aynı kitaplığı doldururuz, bir gramofon alırız, sevdiğimiz sanatçıların plaklarıyla doldururuz... eski güzeldir, eski samimidir. Ben kalın battaniyeleri çok severim, onlara sarılıp oyun oynarız... ya da, ne gerek var battaniyeye... Ben sana sarılırım, sen oynarken. Saçınla uğraşırım belki... Tilkilerini koruyan muhafızlarmış gibi bakarım onlara..
Hassas insanlar hassas davranışları gerektirir. Hele nadirlerse... bebek gibi davranırım hatta bazen sana, sinirlenmezsin değil mi? Kıyafetlerini, seni hep yakınımda gibi hissedeyim diye giyersem...

Ah sevgili tilkim, konuyu nasıl yılbaşından çektim seninle olan ufak hayalime.. Ama yalnızlık, yalnızlık hep tapılası değildir. İnsana işkence eden hayaller kurdurur... Bazen rüyalarımda güzel bir saç kokusuyla uyanıyorum... Kalkınca, ızdırap gibi oluyor var olmadığını kabullenmek o hissin
Bir dostumla da kurabilirim benzeri hayalleri elbet... ama kim bana hayatını adar ki? Hepsinin gideceği yerler vardır... Tutamam ki zorla. Bana sen lazımsın, yalnızca sen. Ufak bir oda ve kitaplık..

Bir şeyleri değiştirmek için bana güç veriyorsun. Bir şeyleri değiştirmek için ufak adımlardan fazlasına ihtiyacım var sanırım. Yeni bir yıl için değil, kendimin daha iyi bir versiyonu için

Seni daha güzel k halde karşılamak için, şimdi fazla kırık döküğüm.. Batarım sanki herkese...

Bu yüzden gidiyorum. Ama döneceğim. Ben hiç, kalıcı gitmem. Düzeltmem gereken çok şey var sadece. Yeni bir inşaatı yönetmem gerek... Dik bir ruh, tadilata ihtiyaç duyar

Bilmeni isterim ki, seni canı gönülden çok seviyorum. Güzel yüreğinden öperim önce, sonra saçlarından, alnından, burnundan ve ellerinden ve gözlerinden ve boynundan ve... ve yapabilirsem eğer, güzel yüzünden...

Ne diyeceğimi biliyorsun. Her parçan, mükemmeldir benim için

İyi bak kendine. Ben bakmaya çalışırım