KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
İNSANLAR NEDEN YALNIZ ?
İNSANLAR NEDEN YALNIZ ?
Apartman dairelerinde yasamak hapishane hayatı gibi olmaya başladı....
Artık kimse kimseyi tanımaz oldu..
. Eskisi gibi komsuluklar yok...
hatta bitti....
Bakın, köylerde kimse yalnız ölmez!
Mega kentlerde ise…
İnsanlar genelde yalnız ölüyor ......
öldüğünden gün geliyor, kimsenin haberi bile olmuyor…
Apartman yaşamı komşuluğu tarihe gömdü…
Hüseyin Rahmi Gürpınar’ın romanlarındaki gibi…
Pencereden pencere ye insanlar seslenirdi...
“Huuu Huriye nasılsın ,sende kahve varmı diye...
Şimdi ise n’apıyorsun?”
diyen yok artık…
Eskiden, Çocuğunun
eline bi’fincan tutuşturup…
“Git, Kadriye teyze’nden pirinç varsa iste biraz versin!” diyen…
Apartman sakini de simdi kalmadı…
Aslında o bi’fincan pırinç bence tabii ki bahane idi …
Komşumu göremiyorum...
iyimi hastamı acaba , tuvalete giderken, veya abdest alırken düşmüş filan olmasın…
Diyerekten onun durumundan haberdar olmaktı bütün bunlar....
bunlar hep bir dümendir...
Yalnızlık acı kaderdir…
Ama…
Yalnız ölmek, ölümden de acıdır…
Şimdi ise,Günlerce kimselerin kapıları calın mıyor...
Kapıdaki gazeteleri almadığı için şüphelenen de kalmadı....
Eskiden , apartmanlarda yalnız yasayanlar pek olmaz dı....
Aileler ataerkil olarak yaşarlar dı ....
şimdi ise çekirdek aileler cogaldı....
Hatta Z Kuşağinda ,
aile olmak ta yok artık ....
Bunlar yerini birlikteliklere bıraktı...
Şimdi apartman dairelerinde yalnız yaşayanları kimse fark bile etmiyor....
Şüphelenen komşularının polisi aramasıyla veya evlerden gelen kokudan rahatsız olmaların da ölümleri ortaya çıkıyor…
Çilingir geldi, kapı açıldı…
Polisler ve komşuları
“Nurettin Abi”nin cesediyle karşılaştı oluyor …
Neden böyle olduk derseniz????
komşuluklar ,dostluklar öldü de ondan....
SEVGİ BULUT
10 01.2021
Sevgiden hayata düşen damlalar
Sevgice
YORUMLAR
Muhteşem!..Özellikle büyük şehirler böyle.Gökdelen şeklindeki binalardan ev alınınca insan karşı komşusunu bile tanıyamaz duruma geldi..Aile boyu da çalışmak zorunda olunca kendisine sosyal faaliyet süresi de kalmıyor..Önünü bile göremez oldu insanlar artık değil ki komşularını görsünler.İşe giderken iki saati dolmuş yada otobüste uyuklayarak geçirmek de cabası..İnsan önce kendine zaman ayırabilecek ki çevresini de fark edebilsin.Karambole yaşıyoruz.Robotlaştık artık.İnsanlığımızı kaybetmeyelim de..Allah sonumuzu hayır etsin.Saygıyla..
İnsanlık ölmüş
komşuluk yaşar mı şaire
yüreğine sağlık
Komşunun çocukları arkadaşlarımızdı, büyüdük dostlarımız oldu. Komşu teyzelerimiz,ablalarımız,amcalarımız vardı. Gözlerinin önünde büyüdüğümüz, annemiz kadar ilgilenen, yeri gelince uyaran, yol gösteren, dayanışma halinde olduğumuz, bizi ailemizin gönül rahatlığıyla emanet ettiği, dışarda göz kulak olan, ayrımızın gayrımızın olmadığı, çok güzel anlatmışsınız şimdi ki şehirlerde ki yalnızlığımızı,saygımla.
