Uzun bir yola çıktım otobüsle yakında. Zorunluluktan. Bir aile yakınımın nikah törenine katılmak, bu mutlu günde aralarında olmak amacıyla. Salgında zor bir karardı ama sorunsuz döndüm şükürler olsun.
....................................................................

Planlamada gidiş Samsun üzeri Rize’ye kadar, dönüş ise Erzincan üzeri. On dört saatlik yolu göze aldım öne yakın tekli koltuğa kuruldum. İl il ilerliyoruz; Yozgat, Çorum, Samsun gece gözüyle geçiliyor. Ara ara uyuyoruz, kimi yerde mola veriyoruz, terminallere uğruyor yolcu alıp yolcu indiriyoruz. Yollar boş olduğu için hızla ilerliyoruz. Vatandaşın da horultusunu dinliyoruz. Kimi zaman uykumuzdan oluyoruz.
................................................................

Uyumuşum yine, Ordu Giresun geçilmiş, Trabzon’a yaklaşılmış. Bağırtıyla uyanıyorum. Ne oluyor diye şaskınlıkla irkiliyorum. Kaptandan ikaz. Tekli ön koltukta, hemen arkasında oturan arkadaşa.
Haksız değil yalnız.
Hiç de gereksiz değil.
Yeter be diyor yeter.
Geç arkaya.
Boş koltuklara.
Uyuyorsan orada uyu.
Horultun bezdirdi beni, çileden çıkardı.
Sen horladıkça uykum geliyor benim.
Kaza yapacağım.
Arabayı şuradan dereye atacağım.
Geç diyorum arkaya.
Çabucak geç.
Yolcu tınmıyor.
Sen işine bak diyor.
Yürü geç kalıyoruz diyor.
Aynı paylama şöförden yine.
Geçmezsen karakola çekeceğim arabayı.
Polise diyeceğim dese de adam hiç tınmadı, oralı olmadı. Horultusuna devam etti.
Kaptanların ne kadar zor görev yaptığını düşündüm, nelere katlandıklarını. Çığlıklarının duyulmadığını gördüm. Hiç dikkate alınmadıklarını, ne yapsalar etkili olamadıklarını gördüm. Üzuldüm.
O gerginlikle yol gittik. Tedirgin olduk.Sağ salim yerimize ulaştık. Hayırlı işte bulunduk. Gönülleri hoş ettik.
.............................................................

Dönüş yolundayız ve numaram on yedi bu kez. Önde çocuklu genç bir bayan. Henüz bir kaç aylık bir bebek. Arkada ise bir iki yaş arası erkek bir çocuk annesiyle beraber. Önden çocuk ağıdı dinliyorum, arkadan tekmeleniyorum. Dur diyen yok sus diyen yok. Düşünüyorum bu yol biter mi diye ama zor. Muavine söyleyip arkaya geçsem mi diye düşünüyorum ama vazgeçiyorum. Katlanmalıyım, kaçmamalıyım diyorum. Vaktiyle biz de çocuklarımızla yolculuk yaptık, kim bilir kimleri rahatsız ettik diyorum ve seyahatim boyunca arkadan tekmelenerek, önden ağıt sesi dinleyerek geliyor ve bir yolculuğu bu şekilde tamamlıyorum. Terminalden eve dönüşse tam bir muamma. Neyse anlatmayayım, başınızı daha fazla ağrıtmayayım.

Kemal GÜL
13.02.2021