Unutulmamak,
Ne kadar önemsemiş insanlar bunu! Gerçekten unutulmamak mümkün mü?
Binlerce yıldır, milyarlarca insan yaşamış şu ihtiyar dünyada. Kaçı unutulmamış ki?
Hem unutulmamak ne işimize yarayacak? Hani derler ya “Ahirette bize şefaat mi edecek?”
Anlıyorum aslında, öldükten sonra anılmak güzel bir duygu, duygu da ölenin bir işine yarayacak mı? Elbette burada bir de iyi olarak anılmak da var. Yoksa kötü olarak anılacaksa hiç anılmasın .
Adamın biri unutulmamak istemiş. Tarihe adını yazdırmak için kafa yormaya başlamış. Uzun yıllar bulamamış yolunu. Ne de olsa ne bir hükümdar, ne bir bilim adamı, ne de bir sanatçıymış. Ve bir gün bulmuş yolunu. Gitmiş Zemzem kuyusuna işemiş. Tarihe de böyle geçmiş. Öte tarafta mutlu mudur dersiniz?
Bizler, yani sıradan insanların tarihe güzel bir şekilde geçmesi nerede ise imkânsız da, yaşarken çevremizdeki insanlar, bizden sonra ölecek olanlar unutmasın isteriz. Özellikle de hayatımızda derin izler bırakanlar. Elbette bizim de onların hayatında iz bırakmış olmamız gerek. Belki de bu izin en görünür özelliği anılmaktır.
Birçok şiirde şarkıda değinmişiz buna:
“Artık ne duamsın, ne de bedduam” demişiz, onu unuttuğumuzu vurgulamak için. “Ölürsem kabrime gelme istemem”, “Unuttun beni zalim”, “Unutmak kolay demişsin, unutursun demişsin. Öyleyse sen unut beni, yeter ki benden isteme.” ,” Gün gelirde beni unutursun demiştim/Kalbindeki bu derdi uyutursun demiştim/Ne ben seni unutabildim/Ne bu gönlümü avutabildim.”, “Unutmak kolay mı deme/Unutursun Mihribanım/Oğlun kızın olsun hele/Unutursun unutursun Mihribanım”, “El ele tutuşup gezdiğim anı/Unutursun diye çok korkuyorum/Yeni bir sevgili bulunca beni/Unutursun diye çok korkuyorum”, “Boğazında düğümlenen hıçkırık olayım/ Unutma beni, unutama beni”, “Sende unuttum hayalleri/Sende unuttum sevilmeyi/Bari sen unutma beni”
Unutma, demek biraz da bencillik olmuyor mu? Yani ben ölüp gidince yakınlarım beni unutmayacak. Hatırlayacak ve her hatırladıklarında da üzülecekler. Peki, ben bundan zevk mi alacağım? Bir de, ben onların beni unutmadıklarını görecek, bilecek miyim? Eğer öte tarafa gidince bu dünyadan haberim olmayacaksa, onların bini unutmadığını veya unuttuğunu göremeyeceksem onların unutmayıp üzülmelerini neden isteyeyim?
Ha, zurnanın zırt dediği yere gelelim. Ben unutma deyip duruyorsun da, ben zaten seni unutamam ki. Keşke unutulmayanlar hep güzellikler olsaydı. “Senin bana yaptığın kötülükleri ölsem unutmam. “ diyen birine sen, hala unutma mı diyeceksin?
Unutmak Allah’ın insanlara verdiği bir lütuftur. “Hafıza-i beşer nisyan ile maluldür.” ( İnsan hafızası unutmasıyla ünlüdür.) Acılar unutulur, kötülükler unutulur, ayrılıklar unutulur. Bu arada güzel şeyleri unutan vefasızlar da vardır.
Sen unut güzelim beni. Nasıl olsa ben hayattayken unutmaman bir şeye yaramadı. Ben ölünce unutmasan ne yazar? Sen şimdiden unut beni.
Eğer görebilirsem seni semalardan, beni unutmuşsun ve mutlu olmuşsun, bana en güzel hediyen budur. Unut beni ve mutlu ol.
Ben mi? Hep adını sayıklayacağım.