O günler bir başkaydı.Bir ay sürerdi harman.Şimdi sabah biçilen ekin akşam anbarda.Rüzgar beklenir di samanla buğdayın ayrılması için.Çakmak taşları alınırdı..
Tebrik ederim.

Buram buram köy kokuyordu.Çok duygulandım.Ben köyde büyümedim ama babam ve büyükbabam sayesinde köy hayatını az çok biliyorum.

Yazınızda doğallık vardı.Beğeniyle okudum.Elleriniz gönlünüz dert görmesin.Selamlar

Yazını okuyunca hüzünlendim biraz. Yapılan bir istatistik de köyde yaşayan insanlarımızın oranı % 4-5 gibi düşük bir rakam olmuş, yazık gerçekten. Hani ''Köylü milletin efendisidir.'' düşüncesini biz bir zamanlar kendimize düstur edinmiştik. Yazık etmişiz köylerimize, köylülerimize gerçekten. Sağlık desen köy de idi, insanlık desen köylülerimizde idi... Taze sebze meyve köydeydi... Çok yazık o güzellikleri kaybetmek... Kutlarım içtenlikle...

Yazınız çok hoşuma gitti, derler ya yüreğinize, kaleminize sağlık. Gerçektende öyle.

Biz köy çocukları olamadık ne yazık ki ama yazın üç ay Şile'de geçerdi çocukluğumuz. Tabi Şile eskiden şimdiki gibi değildi, bakkal yok manav yok, kısacası hiç bir şey yoktu. Evlerimizin hepsi ahşaptan, sabah akşam o bahsettiğiniz kağnı arabalarını beklerdik, neden mi? Tek oyuncağımız oydu çünkü tekerleklerine asılıp üstüne çıkmak. O bize nasıl keyif verirdi aman yarabbim. Kağnının üstündeki adamın sözleri hiç aklımdan çıkmaz;

-İndirmem ha sizi, çalırşırsınız tarlada bütün gün tek guruşda vermem Allahıma. İnin çabuh.

Öküzleri sanki onun sözünden anlıyormuş ne söylese hemen cevap veriyordu. Çocuk aklımızla bir de öküzlerin cevabını beklerdik her seferinde.
-Böö

Hayat mı güzeldi o zamanlar, komşudan alınan yoğurdun, sütün tadı mı?
Yoksa beraber yenilen bir dilim ekmek mi?

Şimdi haftasonları Şile'ye girmek için jandarmadan izin gerekiyor. Pandemi ile ilgili sanmayın, öyle kalabalık olduki, ne köy kaldı ne köylü.

Eskilerin yerinde yeller esiyor.

Saygıyla Efendim.

İyi ki yazdın abim!..
Zaten o günlere geri dönememenin çaresizliğinde kıvranıyorum.
Bazen düşündükçe; ben o günleri yaşadım mı, yoksa bir rüya gördüm, kitap da mı okudum diye ikilemde kalıyorum.

Genelde ayakta sürülürdü ama... Hani o dövenin üzerinde çarpı şeklinde bir oturak olurdu (biz ona eşek derdik) onun verdiği rahatlığı henüz hiç bir koltukta bulamadım. Hele ki sap yığınlarının içinde açtığımız oyuklarda uyuması yok mu?..
Haymalıklardaki o muhteşem serin toprak kokusu!..:((

Acı veren iki şey vardı bana o dönemlerde.
Birisi; hiç sağlam ayakkabımız olmadığı için sürekli ayağımı kesen anızlar,
Diğeri, arpa, mercimek yolarken soyulan ellerimin acısı...

Çenem düştü yine!..
Ama tüm suç senin abim. Öyle derin bir yaraya dokundun ki, kırk beş yılın birikmiş sancısı depreşti göğsümde.

Yine de çok güzeldi bunları hatırlamak sayende.
Nefis bir yazı... Bir çoğu ne demek istediğini anlayamasa da.
Devamını sabırsızlıkla bekleyeceğim.

Yüreğine, kalemine gam değmesin abim.
Selam ve saygılar kardeşinden.

Evet öyle dedim.
"Yayınla bunları ekmek bakkala gelinceye kadar ne emeklerden geçiyor
bilelim" dedim.
Köroğlu'nun dediği gibi:
"Delikli demir çıktı mertlik bozuldu.
Şimdi de teknoloji arttı, her iş makinalarla yapılır oldu.
Ama dostluk gitti. İnsanlık bitti. Çok kazanma hırsı geldi.
Öyle miydi eskiden.
Belki çok şey kıttı. Ama insanlık boldu.
Sevgi vardı, yardımlaşma vardı, vicdan vardı.
O köylerde Mutluluğun tarifi vardı.
Geçmişini bilmeyenin geleceği yoktur.
Yaz kardeşim bunları hep yaz.
Yaz ki kendime gelelim.
Yazını bir sefer okudum. Bir daha okumadan önce gittim bir havlu aldım
enseme koydum. Kendimi harman yerinde hissettim.
Aman Allahım harman savrulurken çıkan o tozlar nasıl da yakar insanın
ensesini değil mi?
Bu anılarını bence yazmaya devam et.
Güneş tenimizi kavursun.
Yanaklarımız, burnumuz sıcaktan yansın pul pul olsun dökülsün.
Çam bardaklardan göğsümüze döke döke su içelim.
Bir domatesle, haşlanmış bir patates bir yumurtayla karınlarımız doysun.
Ama onları iştahla yiyeyim. Şimdi ki gibi mutluluğu telefonun son modeline
sahip olmakta aramayalım.
Tamam...Tamam... Kesiyorum.
Öpüyorum koca yüreğinden...