Umutlarım vardı;sonsuzluğa koşan benim bile haberdar olmadığım umutlarım vardı.
Sevmeye,sevilmeye,aşka,sevdaya.yaşamaya koşan umutlarım .Bazen bir ütopya kadar imkansız bazen yanı başımda olan ama duyamadığım,dokunamadığım umutlarım vardı benden ve kimseden haberdar olmadan koşan umutlarım.

Vardığım her yere benimle koştu umutlarım beni hiç yalnız bırakmadı herşey bitti derken ben en iyi dostuma sarıldım ve her şeyi yeniden başlatan düğmeye onunla dokundum.

Adım adım satılırken umutlarım bana paha biçmedi satmadı beni .
Ummak hayatta yapılacak en güzel,en anlamlı en dost .....

İşte hayat denen bu kahpeliler abidesine karşı yıkılmamak düşmemek devrilmemk sonuna kadar direnmek için tek güç umutlarımızdır.

En karmaşık sevdaları çözecek güçtedir umutlarımızındır.
Ağlarken bile gözyaşımızı ipek mendillerle umutlarımız siler.
Gülerken bile umutlarmız hayal edip güleriz

Düşünün ey dostlar umut olmasaydı ne yapardık?
Bir ütopyoda olsa umutlarımız ona sımsıkı sarılmalı ve asla onu bırakmamalıyız.

Sonsuza koşan umutlarımızı .............................