yağmur yağıyor. Belki yere, belki terleyen beyinlere, belki de buz tutmaya ramak kalmış ama hep bir umutla ısınmayı bekleyen kalplere. Korkarsın. Damlaları yavaş yavaş, sinsi sinsi, yada sıcak sıcak anlamadan birikir. Ruhumda biriken bir yığın anlam vermediğim sorular gibi. Bazen durur. Ama geçtiği yerler ıslaktır. Ya sevgi ıslaktır, ya gözyaşı, yada yüreğime benzeyen beyaz gülün yaprakları. Taze bir doğallık . Her zaman sevilmeyi bekleyen nazlanıp açamayan bir tomurcuk . Sessiz olur. Manasız bir sessizlik. Deniz kıyısına yazdığım yazıların dalgalar tarafından biranda silinmesi gibi, sessizlik dalgaları da süpürür gider içimizdekileri. Umutları, sevgileri, belki de üzüntüleri. Ah dersin! Nerden geldi? Ama akacak bir damlaya muhtaç olup dört gözle bekleyen en ufak birikintisinde bile coşan, fark etmeden açan tomurcuktan farksız yüreklerin sızıntısını dindirdiğini bilmezsin. Yada bilmek istemezsin. Kendi dünyan sana yeter. Akacak bir damlası bile bazı ruhlarda sel oluşturur. Kim bilir; sevgi seli, ayrılık seli, yada gözyaşı seli. Ama yağıyor. Yağacakta. Kimseye hiçbir şeye aldırma dan . Sadece yağıyor. Bana da yağıyor. Yalnızca köşesine çekilmiş bayat ekmek kırıntıları onun ana yemeği olan kuşlara yağdığı gibi. Dolduruyor, yada birikiyor. En önemlisi kalbimde, ruhumda yer kaplıyor. Boşluğumu, yalnızlığımı, karanlığı inatla yaran mum ışığı gibi ısrarlı kararlı beynimi dolduruyor. Hele bir de rüzgarda olunca hepten deli olur hızlanır. Anlamadan öfkelenen ama birazdan siniri geçecekmiş gibi görünen ruhum kadar keskin olur. İnsanlara, yere, duygulara yada benim gibi ruhlara yağar. Onun yerinde olmak isterdim açıkcası. Sadece yağıyor. Ama almasını bilene, manalı, anlamlı, sevgili… bilmeden yağıyor. Onun yerinde olmak isteyene, sessizce, masumca, YAĞMUR yağıyor.