Sıcak bir yaz günü Cüneydi Bağdadi hazretleri yolunun üzerindeki bir pazardan geçerken bir pazarcı dikkatini çekti. Pazarcı o sıcak havada buz satmaktaydı ve sıcaktan buzları erimeye başlamıştı. Pazarcı
„Ey ahali gelin sizlere buz satayım. Bak görüyorsunuz, buzlarım eriyip gitmekte, ne olur bana yardım edin „ diye feryat etmekteydi.
Hazret bir kenara çekilerek usul usul ağlayarak gözyaşı dökmeye başladı. Başına toplanan halk meraklı bakışlarla ona neden ağladığını sordular. O yaşlı gözlerle buz satıcısını göstererek:
„Bu adamın feryatlarını duyunca kendime ağlamaya başladım. Tıpkı bu adamın sermayesi olan buzların sıcakta eriyip yol olduğu gibi benim ömür sermayem de her geçen gün birer birer yok olmakta ve benim de buna bakmaktan başka bir şey elimden gelmiyor. Eriyip giden ömür sermayeme ağlıyorum.“ der.
Dostlar sizler inşallah ben gibi değilsinizdir.
Ben de saatlerce süren televizyondaki oturumlarda katılımcıların kayıkçı kavgasını anımsatan o geçen zamanlarıma ağlıyorum.
Doksan dakika süresince bir meşin yuvarlağın arkasında koşan kişilere ayırdığım zamanıma ağlıyorum.
Senaryoları berbat, oyuncuları ahlaksız dizilerle geçen zamanıma yanıyorum.