........Şair bugün oldukça düşünceliydi.sevgilisiyle göz göze gelmemeye çalışıyordu.sık sık yaptıkları sonbahar griliğine bürünmüş sahil gezisi her zamankinden daha sessizdi..sevgilisi bir tuhaflık olduğunu farketmişti ama sahil manzarasının şairin yüreğine yeni bir şiirin doğum sancılarını yaşattığını düşünmüştü.bu sıradışı suskunluğa başka bir anlam veremedi..
Derken şair ellerini tuttu ve ’’senden uzaklaşmaya ihtiyacım var’’ dedi sevgilisine...’’Sakına bunu ayrılık isteği olarak algılama...Seni seviyorum ama özlemek de istiyorum.. Seni özlersem eğer daha verimli olurum ,daha ilhamlı kelimeler sarar cümlelerimi...Üretkenliğimi yitirmeye başladım’’dedi ardından da suçluluk içinde başını denizden yana çevirdi..
__Sevgilisi acıyla başını önüne eğdi..Bir kaç saniye bekledi..Hüznün ve ızdırabın buluştuğu bir buruk gülümseme aldı yüzünü ..ardından konuştu:
’’Eğer beni gerçekten seviyorsan şiirlerin için iyi senin için kötü bir haberim var demektir..Ama ;gerçekten seviyorsan..’’
__Şair meraklandı..Her ifadesini ezberlediği sevgilisinden önemli sözler duyacağı o kadar belliydiki..’’Seni ölesiye sevdiğimi biliyorsun..Bunu defalarca söyledim.Beni şair yapan sensin..Söyle neymiş bu haber?’’dedi.
-’’istediğin olacak;benden uzaklaşacaksın : çünkü ölüyorum dedi’’ kız..ağrılarımın sebebini öğrendim.Kanserim ve artık çok geç.Fazla zamanım yok.Aşk şiirlerinde acele et..Özlem şiirleri için ise çok zamanın olacak....Senden gizlemeyi düşünüyordum ama anlıyorum ki artık anlamı yok ’’ dedi ..
Ve der demez kocaman bir çift gözyaşı kızın gözlerinde büyüdü büyüdü ,her iki yanağından aşağı çenesine indi...Sessiz ve hıçkırıksız kendi yasını tutarken şairin boynuna sarılmayı aklından geçirdi ama içinden gelmedi...Sevgilisinin sözlerine içerlemişti..Öleceğine mi yoksa uğruna ölebileceğinin dediklerine mi üzülseydi... üzgün hali yüzünde öylece kaldı...
Şair dakikalarca haberin şokunu yaşadı.ardından ağlamaklı gözleri ve ıslak yanaklarıyla ufku seyreden sevgilisine oda ağlayarak eşlik etti.Aşkının mezarla randevulaşmış emanet bedenine uzun uzun sarıldı. Az önceki sözlerinin pişmanlığını yaşarken , bu dilyarasının hiç ama hiç kapanmayacağını anlamıştı..Sevgilinin ölümcül haberi , ettiği sözler ve sözlerinin zamanlaması..Daha kötü ne olabilirdi..?

Şairin ’’dilim kopsaydıda söylemeseydim’’dediği kelimeler hayatının sonuna kadar beynini kemirdi durdu... 1 dakikadaki yaşadığı durum geride bıraktığı hayatından daha uzun geldi ona ...yaşadığı ve yaşayacağı hiç bir şey o bir dakikanın acısından ve pişmanlığından fazla olmadı...’’Uğruna yaşadığım kelimeler ’’diyordu içinden ’’’beni sevgilimden önce öldüren sevgiliye ettiğim kelimeler..Sevgiliye tercih ettiğim kelimeler...’’
Sevgilisinin ölene kadar şaire içerlediği yüz ifadesi ve şairin kendine olan öfkesi değişmedi...İnsanın en zor affedeceği kişinin kendisi olduğu ne kadarda doğruydu...
Şairin duygu barajları bu olaydan sonra doldu taştı...Yazdığı ızdırap yüklü şiirler kitap oldu....Ama şair bu ilhamlı cümleleri sahiplenmeyi kendine layık görmedi....
Şiirlerini sevgilisi adına bastırdı şair...Kendisini şair yapan sevgilisine...Söyleyene seğil söyletene düzülsündü övgüler..Kendini böyle cezalandırdı..
Herkes merak etti bu acıyla ilhamla yoğrulmuş şiirlerin şaiirinin kim olduğunu ...Benim diyemedi..O çok istediği övgülere mazhar olmayı ayıp saydı kendisine.... En güzel dizesini aşkının mezar taşına kazıdı...Aşkının yanından bir mezar yeri de kendine aldı.Yazdığı her şiirini ,ilk olarak basılmadan evvel aşkının mezarına okudu.Bacakları bedenini taşıyamaz hale gelene kadar mezarda aşkını yalnız bırakmamaya gayret etti...