Yönü kumandayla çalıştırılan bir kelebekti.
Narin.Yalnızlığın koynunda düşleri dost bildiği mahzen duvarlarında bir çıkıştı aradığı.Bazen değil hepten kendini unutmuş.Suskunluğu kabulleniş sayılan bir düzlemde ilerlemelerim.Önüne çıkarsa da bir dönemeç kendinden bildiği,başkalarına hep insaflı,sevgi dolu.Labirentlerde soğuk duvarlara takılan ayaklarına rağmen kendine acımasız.Hiç bile olamayan.

Kendi dünyasında ördüğü halatların düğüm yerine oturup, ortalarda mutluluk aramak.Küçük küçük mutluluklar.Belkide kimselerin beğenmediği.
Şükür dairesinde çapın belli,merkezin kaybolduğu.
Öyle yükseklerde nefeslenmek yabancı işi.Merdivenin en alt basamağı yeterdi oysa.
Çocuk ruhu değil miydi küçük şeylerle yetinen.Olanları huzur bilen.Olmayanın ne olduğunu bilmeyen.
Kelebek misali biricik yüreğin pır pır etmesi.
Ne önemi var evlerin mobilyaların.Araba mutluluk sebebi olur mu? Bir sofranın etrafında toplanmışsa herkes,yenilenin ne önemi var.
Soban yanıyorsa,sıvasız evin ne önemi var.
Kurban bayramında baban gelebiliyorsa eve,bayramlık alınmasa da olur.
Suskunluğun ülkesinde konacak yer arıyor kelebek.Envai çeşitlilik içinde suskun.Kalabalıklar içinde yalnız.
Karanlıklarda yürürken ellerimizle dokunmaya çalıştığımız kalp eksenli mutluluk.
Nerelerde gizli.
Hangi dönemde kaldı tortusu.