Hani bilirisiniz Ernest Hemingway’in ’’Çanlar Kimin İçin Çalıyor.’’ diye de güzel bir romanı vardır. Bu günlerde o cümle Amerikan siyasetine ve Trampa Dayıya cuk oturuyor. Yani sizin anlayacağınız ’’Çanlar Trampa Dayı için çalıyor.’’ çalıyor çalmasına da, acaba Trampa Dayı kiliseye gidiyor mu, gitmiyor mu?


Papaz geçen gün sitem etmiş Trampa Dayıya bilmem haberiniz var mı? Almış karşısına ’’O kadar çan çalıyoruz, hatta senin için bir kaç defada fazladan çalıyoruz ama bir türlü kiliseye gelmiyorsun, bunun sebebi nedir acaba, yoksa din değiştirip de gizli Müslüman mı oldun sen de Barack gibi?’’ deyince de Trampa Dayı cevap verememiş kem ve de küm etmiş...


Trampa Dayı çanların sesine çok gıcık kapıyormuş, diye de duyumlar alıyoruz. Kilisenin ileri gelenlerini karşısına alıp ’’Bu çanları ya yavaş çalın ya da hiç çalmayın benim de kafamı bozmayın, Twittırdan bir mesaj atar sizi rezil ederim.’’ demiş, ben de Amerikan Halkının yalancısıyım...


Bu Trampa Dayı bir alem billahi. O nasıl engin bir kültür, o nasıl engin bir feraset, o nasıl engin bir dünya görüşü, o nasıl bir insan sevgisi... Anlayabilene aşk olsun. Dört yıl boyunca anasını bell... pardon anasını ve danasını çok sevdiği dünyanın, artık idarecisi olamayacağım diye, kahrediyormuş... Hatta giderken de Beyaz Sarayın anı defterine ’’Beni özleyin anacığım.’’ diye de not düşecekmiş...


Çan çan çan diye çan sesleri kulağına gelirken, danışmanlarını çağırmış ve onlara ’’Bu çan seslerini her gün duymak istemiyorum artık bunu kanun hükmünde kararname ile haftada bir güne indirdim.’’ deyince, danışmanları Sayın Başkan ’’Çanlar zaten haftada bir gün çalıyor asırlardan beri, o da pazar günü.’’ demişler... Trampa Dayı da ne dese beğenirsiniz? ’’Hıh! Ben de biliyordum da sizi denemek için şeyttiydim.’’ demiş. Tabi danışmanları da bunu şeytmiş de yemiş mi? Muhtemelen yememişlerdir...