Birgün, çelimsiz, küçük bir kız çocuğu kardeşiyle birlikte, sokağın köşesine oturmuş; yiyecek, para, ya da alabileceği herhangi bir şey için dileniyordu.
Üzerlerinde yırtık, pırtık giysiler vardı; yüzü gözü kir içinde ve perişan bir haldeydiler.
Kız dilenirken kardeşi de yanında oturmuş, masum ve bezgin bakışlarla etrafı gözlemekteydi,.
Sokaktan genç, canlı ve iyi görünümlü bir adam geçti. Kızı ve kardeşini fark etmişti ama belli etmemek için dönüp ikinci kez bakmadı.
Büyük ve lüks evine, mutlu ve rahat âilesinin yanına geldiğinde, çok güzel hazırlanmış akşam sofrası onu bekliyordu. Fakat az sonra düşünceleri tekrar o fakir kıza takılıverdi. Duyguları bir şeylere itiraz ediyordu.
Sonra kolay yolu tercih etti ve itirazlarını Allah’a yöneltti. Böyle durumların var olmasına izin verdiği için...
Ve şöyle bir cümleyle yakındı içinden:
"-Böyle bir şeyin olmasına nasıl müsâade ediyorsun? Neden o küçük kıza ve kardeşine yardım için bir şeyler yapmıyorsun Allâh’ım?"
Sonra rûhunun derinliklerinden gelen bir cevap işitti:
"-Yaptım ey kulum hiç yapmaz mıyım?. ona yardım edesin diye seni zengin yarattım!"