Ben Mardin

• 8 Ocak 2021 Cuma 22:59:21

Ben Mardin, hani yere inen ruh ile yaşıt olan Mardin. Son ismim bu benim. ilk ismimi bana Tanrı vermiş gibi hissediyorum, ki Tanrı’nın yarattığı her desene arz olmam bundandır. Bana varan yollar ipekten, gerdanlığın boynunu ben verdim, rengini aldım sim ile güneşten.

Oğullarını büyüttü taşım, kızlarına hayal oldu nakışlı başım. Adamlarına aşkı ben öğretip ezber ettim, kadınlarına şiirden gazeller hediye ettim. Ben Mardin, çan sesim var benim, minarelerim, kubbelerim, başını eğerek girilen medreselerim. Dillerim var bir sürü, dinlerim, mabetlerim, lehçelerim. alnına gümüş sikkesi değen sâbilerim var, kına kokulu sevdalar var üstümde. İkindi vakitleri mahlep kokarım, öğlenleri fesleğen, seherleri ben kokar, akşamları taştan topraktan denizim kokar. Gece olur, zümrütler serperim rüyalarına oğullarımın kızlarımın, bir bebeğin mırıltısı dolar sokağım, bir çeşmenin şırıltısı dolar köşe başım, bir hasta hırıltısı teskin olur ay ışığında.

Ben Mardin, şiirden silüet, Arapça’dan bir nağme, Ermenice’den bir ezgi, Süryani bir tebessüm, Kürdün düğün zılgıtlarıyım.

Ben Mardin, göğü güvercin kanadı, uçurtmalar kuyruğu kalesi. Burnunda bir kadının hızma, bir gelinin belinde kırmızı bir kuşak, buruk bir sancıyım uzaklarda yaşayan bir oğlumun hatıralarında. Kahve kokan avlular var avuç içimde, göbek bağları var taş oyuklarda, ninniler, onbin yıllık bereketli bir râhim yatağım var.

Ben Mardin, daracık sokaklar şehri, asma gölgesinde yetişen insanlık hikâyeleri. Şarap kokar ruhum bir sokakta, bir sokakta zemzem kokarım.

Ben Mardin, Ezidi bir besteyim Kürt lisanında, çorak yanıma tavuskuşu yetişir, renk solar renk dolarım. Zakkum çiçeği yetişir gölgem ile zıkkım öksürük tutar beni, acıları dağlara sürerim. bilirim dağlarım vakur, benim dağlarım pişkin. Ben tandırda herbir şeyi pişirdim.

Ben Mardin, biraz şehir çokça şiir.
ben Mardin, bazen kederli çoğu zaman umutkâr.