GİBİ DEĞDİ GEÇTİ ¹¹⁰

İlkokula giderken bir çantam vardı muşambadan dikilmiş kulpu ipten bir iki defter bir kaç kitap bir de usta kalemim vardı içinde o muşamba çantam bir kayardı kışın karda anlatamam size bizim aradan inerdim cevizlerin dibine sabah saat sekizde o dik cılgaya aşağı ikizlerin kapıdan döner doğruca okulun önüne kadar kayardım çantadan ne varsa saçılırdı bazen yollara
Gözlerim kapalı düşünüyorum da ne çok kar yağardı o zamanda

İlkokul bitince çobanlık başladı döl çobanı sonra davar çobanı derken mesleği bulmuştuk dağ taş bizimdi artık arkadaşlıklar dostluklar kardeş gibi sımsıkı sıcacık her şeyimizi paylaşırdık elbette ilk başta da azığımızı bölüşür yerdik tek derdimiz vardı sürüyü doyurmak ve yârin hayalini kurmak ne dert ne tasa ne geçim derdi
Gözlerim kapalı düşünüyorum da çok mutluyduk o zamanda

Kışın avareydi herkes köyde samimi arkadaş grupları olurdu yollarda gezerdik, çeşmeye gelen kızları da çaktırmadan gözlerle keserdik mal davar görme vakti dağılırdı herkes evine koca köyde bitek televizyonu olan vardı o da Ünüsler’di aküyle çalışırdı tv her gece onların ev otuz kırk kişi olur dolar taşardı o hoşgörüyü o eziyet o kalabalığı şimdi olsa asla kimse çekemez birer bardak çay bile vermek karanlıkta ayakkabılarını çevirip lambayla merdivenlerden indirip yolcu etmek bile yeterdi insanlara her gece her gece
Gözlerim kapalı düşünüyorum da unutmak mümkün değil o güzel insanları

O günleri göremedim, ya önceden odalar varmış kışın erkekler yaşlılar odalarda toplanır muhabbet edip kitap okurlarmış tabi baş köşede Eba Müslim Seyit Battal Gazi kitapları birde ezbere bir duâzı imam okuyamayanları koymazlarmış odaya
Gözlerim kapalı düşünüyorum da çok mutluymuşlar o zamanda

Ben kahve kültüründe büyüdüm biz de oldu bitti esnaftık dört masalık bir kahvemiz ve birde küçük bakkalımız vardı bakkalda a dan z ye her şey vardı sebze meyve hariç kahvede gece lüküs yakardık evlerde lamba ,damda idara çok lamba camı sattım yedi numara on dört numara

Kışa doğru köylüler elma istifine giderdi İzmit’e on beş yirmi kişi o zaman derlerdi ki ,küçük Almanya oraya ,bir onlarda olurdu peşin çay parası o da belli bir zamana kadar, sonra çiz ha çiz ta ki kurban bayramına kadar başka bir eğlence yok okey kağıt vur piştinin gözüne kapı kar içeri dar her şeyi yazardık veresiye kara deftere
Bayramda beş ,on kurbanı olurdu herkesin satar satmaz getirirler borçlarını kapatırlardı borçlar kapanınca gözlerinin içi gülerdi âdeta
Gözlerim kapalı düşünüyorum da dürüst namuslu gururlu ne güzel insanlardı

Ben ailenin en küçüğüydüm üç oğlan ,iki kız ,beş kardeştik ne zenginlik gördük ne de fakirlik soframızda ikinci bir yemeğimiz olmadı çoğu zaman
Yediğimiz çay, çörek, çökelek topraklar incitmesin Babamın ne bir tokatlını yedik ne de ağzından bir küfür işittik çok kızarsa en büyük küfrü köpoğlu köpekti hatırı sayılan, sevilen ipek böceği gibi çalışkan bir babaydı dürüstlüğü çalışkanlığı ondan öğrendik
Gözlerim kapalı düşünüyorum da köyde biz mutlu bir aileydik

O zamandan bu zamana nasıl geldik anlamadan hayat telaşesine kapılıp kırk yıl geçirdik yirmi birinci yüz yıla dayandık girdik köyde hayatımıza elektrik TV telefon internet bir bir geldi girdi doldu hayatımıza evimize biz dağıldık çalıştık herkesin evi oldu arabası oldu işi oldu emekli bile olduk ülkemize bin bir hastalık baş gösterdi adını bile bilmediğimiz
Gözlerim kapalı düşünüyorum da biz bu hâle nasıl geldik

Hayatımıza teknoloji girdi doludizgin insanlar uzayda seyahatte bazı ülkeler yapay zekanın peşinde bizimse eski eskiye olan hasretimiz eskiye olan özlemimiz hastalığımız nüks etti depreşti çıktı yine eskiye rağbet olsaydı nur yağardı bit pazarına, denilir ve olan oldu
Cumhuriyetten, Laiklikten, Haktan, Hukuktan, Adaletten çok eksildik bölük bölük sen ben o olduk insanlıktan eksildik aileden üç can eksildik sevdiklerimizdense yüzlerce can eksildik yaz yağmuru gibi yağdı geçti
Gözlerim kapalı düşünüyorum da biz ne çok eksildik biz ne çok eksildik

H.Gürbüz 04.01.2020