Gökkuşağı

• 27 Aralık 2020 Pazar 21:30:31

Gün batıyor.

Yansıyan görüntümü izliyorum.

Kapalı pencerenin karşısında bulanık resmimi çiziyor ellerim, buharlaşmış camın buzlu, çizgisiz sayfasında.Süphan’ın yorgun düşmüş sırtını izliyorum. Onca ağırlığın altında heybetinden hiçbir şey kaybetmemiş,o koca devin yanında çukurlaşmış göz altlarıma dokunuyor nemli gözlerim. Dokunuyor içimde acısı hala taze çekip gitmiş bir gölgenin boşluğu.

Sırtımda saplı bıçaklardan bir kambur. Kamburuma yaslanıyor ağrılı hatıralar.Yüzümde cesetleşmiş bedenlerden kalma ölü bir öpücük.Çizgilerimde bir duman bulutu.

Süphan’ı izliyorum.

Başındaki bulutlara rağmen, onca karın ağırlığı altında eğilmemiş, dimdik. Merhametli bir ressamsa dünya, o karartının içinde umutla çizilmiş bir beyaz bir fırça darbesi gibi. Yaralı yerlerim sızlarken eriyen cam buğusunda darmadağın parçalarımı siliyorum. Yok olmaya başlayan bedenimi eksiltiyorum boşlukları doldurarak.
Güneş iniyor karşı tepelerden aramıza.O sislerini kaldırıyor üzerinden,ben gözlerimi kamaştırıyorum ellerimle kapatarak. Farklı hatıraları her birimize aynı yüzüyle fısıldıyor zaman. Yaşamın uslu çocuk yüzüyle, siniyor bir köşemize kollarını birleştirip esrik bir tebessüm içinde.
Bir umut doluyor elmacık kemiklerimden yayılarak vücuduma. Göğsümde bir derin soluk yükselmesi. Son hıçkırık dökülüyor ağlama sonrası dinlenen yorgunluğumdan.

Gökkuşağı açıyor içimde.
Belki diyorum, bu mevsim geçince bahar gelince yani çiçekler açacak yüzümde.Parçalarımı bir araya getireceğim mesela, bambaşka bir şeye dönüşeceğim. İçimdeki kederi binlerce katlayan, kıymete bindirdiğim tüm silik yüzleri dönmeyen bir yolculuk üzeri götürecek belediye otobüsleri.
Son cümlem dökülecek biraz mağrur, biraz yorgun,bir yıkıntıdan kurtulan ağır yaralı:

"Bu da geçti."

N.K-2020

Fotoğraf : Erciş-2020