Yeni Yıl’a birkaç gün kala lapa lapa kar yağardı. Ben müstakil evimizin penceresinden karın dans edişini izlerdim. Kocaman bir sokak lambamız vardı ve benim gibi karı seyretmeyi seven arkadaşlarımla dışarıya çıkıp, o sokak lambasının altından gökyüzüne bakardık. Kimimiz ağzımızı açıp karları yutar, kimimiz kollarımızı açıp gökyüzüne uçardık.
Kardan adamlarımızı bile kendimize benzetirdik, Ayşe’nin kardan adamı baya renkli olurdu; Pembe kaşkol, pembe tokalar ve pembe süsler. Necati’nin kardan adamı; şişko ve asık suratlı tıpkı kendi gibi, sanırım bir benim kardan adamım normale en yakındı. Ne yıllardı, o yıllar.
Kocaman Yeni Yıl paketleri olurdu marketlerde. Fakat babam hep kafasına göre alırdı çerezleri, meyveleri. Sonra çerezlerin içinden fındık, Şam fıstığı seçerdik. Bazen anneannem dedem gelirdi ve muhabbet hep hayırsız akrabalar falan olurdu. Oysa ben kocaman bir çam ağacı süslemek, hindiyi fırına sürmek ve sadece Yeni Yıl’dan bahsetmek isterdim. Bana ne! El alemden, zaten hiç sevmem. Kimin ne olduğu? Ne yaptığı beni de ilgilendirmez.
Ben simli kart postallara bakıp mutlu olan biriyim, ben kar tanelerine aşığım, karda oynayan kedilere bakınca huzur bulan biriyim. Ama şu hindi meselesini artık annemle konuşmam gerek. Babama da çerez konusunda bonkör olmasını söyleyeceğim.
Sobanın üzerine kestaneleri dizerdik, onlar pişince mandalina kabuklarını koyardık. Bir de harlansın diye odun atınca değmeyin keyfimize, sıcacık olurdu sobamız.
Soba bence bir ayrıcalık şu dönemde! Soğuk banyoda duş alır, annemizin o tuğla ebatlı sabunlarını kafamıza yedikten sonra, hemen sobanın önüne kaçardık. Ya kıçımızı yakardık, ya havluyu düşürürdük. O anki kaçışımızı şuan değerlendirseydik, olimpiyatlarda birinciydik.
2021’ bana 90’ların verdiği tadı asla vermeyecek, asla biz o yıllarda ki kadar mutlu olamayacağız. Ne simli kartpostallar var, ne sıcacık yanan sobamız, ne kardan adam yaptığımız kar.
O meyve sebzeler bile yok hepsi hormonlu, çerezler tatsız. Çam ağacından hindiden geçtim. Anneannem Dedem’ de kayıp. Annemin elinde bir telefon, babamın elinde bir telefon…
Gerçi herkesin elinde bir telefon, biride bana bir kartpostal yollasa heyecandan ölürdüm herhalde. Teknoloji eski güzel yıllarımızın katili oldu da, sahte kar köpükleriyle üstünü kapatıyoruz aslında.
Ne annem bize portakal soyuyor, ne anneannem bana kestane patlatıyor, ne babam sohbet ediyor.
Acıyorum 2021’e…
Noel Babasız, kartpostalsız, tombalasız, sohbetsiz, yarınsız yılınız kutlu olsun…
‘’Tombalanızı da akıllı sandığınız akılsız telefonlarınızdan oynarsınız…’’