Kuş Bakışı Seslendim Adını

• 25 Aralık 2020 Cuma 05:35:24

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Yitikti unutuş.Gölgesi kayıp geçmişin izleğinde ,kıyıya vurmuş bir gün uğultusu...Gül bahçesi...Bir çeyiz sandığı,gözlerinden tenine vurulmuş...Kuş bakışı seslendim adını.Kuş akışında duydum kanatlarının kırgın,kırık çırpınışını.Cebimdeki bozuk sevinçleri harcadım.Dilek ağacının dallarını beyaza boyadım.Dalların sudaki yansımasına ,yazgısına,yazgımıza ,aynalar astım sonra.Akan suyun adı aşktı,kırk kere okudum.Dallara yazdım adlarımızı.Rüzgârın diğer adıdır şimdi fısıltılarımız... Gökyüzüne yazdım.Fırtınalarla yer değiştiren lâv,aşk ve ışıklı suyun ivmesinde ışıyan,uluyan rüzgâr,isimlerimizi sayıklayıp durdu geceler boyu.

Sen benim kayıp elimdin... Hayata tutunamayışım ondandı...Oysa hep benimdin.

Ey yitirilmiş unutuş sancısında sakladığım sargılı elim.Yitik gemim!

Kayıp süvarilerim... ! Çıplak bir şimdide durup duran sessizliğim,sensizliğim..."Kelâmın kanatır gözlerimi" diyen sesini sufleleyen fısıltılı ninninin uykusu!

Gözlerimin tortusunda gezinen terin,artık yapışıktır kirli derime...Gözlerim gözlerinin şiiri olmalı ...En ıssız limanda sığındığım tensin sen;ipek dokuyan anıları çalınmış bir böcek,kelebeklik sarkacında özlemini çektiğim anı...
Sonbahar bitiyor,gülüşün başlangıcında doğan şarkının ezgisinde.

Unutuşu yitirdin geçmişin kıyısında.Göçtü azad ettiğin kuşlar. Bir bayram yeridir artık yalnızlık...Mevsimler geçti gözlerinden,şimdi her yer karanlık.Buğulu bir düş kondu kurumuş dallarına kirazın...
Az biraz anlıyorduk aşktan... Ağlamıyorduk...Kim bilir kaç turnanın katili vardı içimizde.Saymayı bilmiyorduk...
Kanlı parmaklarımda eriyen gül tanesiymiş geçmişimiz...Ağaçlar konuşurken duydum. Kimsesizmişiz .Şimdi gün görmemiş sarkacın sudaki yansımasıdır gözlerinde dinlenen uyku.Bir dilenci geçiyor bakışlarımızın selvilerinden...ormanın güleç yüzünden,dokunuşun geçiyor...kuş kanatlarına dokuduğun yok tanrının adına,adımlarımız koşuyor...

Adı yok tanrının,adımız yok bizim... Su aktı...Okyanuslara kavuştu ırmaklar... Olsa olsa maviyiz şimdi...Ardımızda bıraktığımız kara topraktır .Kendimizi aşka tamamlamaya gitmiştik... Yitik bir nehrin yakarışında unutuldu gülüş,rüya ve sessizliğin türküsü...Ölüm,kirpiklerini batırırken, derimize yapışmış hayat soluyordu.Ancak işte ! Ancak o zaman bulacaktık adımızı...Adımız aşk olacaktı !

Haziran 2015