Necati hocamın yorumuna bakmadan yazarsam kıymetli olacağını hissettiğim
ve siz sayın yazarın toplumsal hafızasına güvendiğimden elbet;
isli çıraya yaşım yetmese de, isli kandilleri görmüşlüğüm bakidir yurdum Anadolu da.
ebem anlatmışlığım, amcamın erken ölümü, onun saçlarını tararken bile kendine zulmünü ve öyle çok içtenlikten onun çektiklerine ortak olmuşluğumu da, İbrahim diyerek...

değerli yazarım, kötü örnek iyiye ne katar bilmem ama,
ebemli Sivas kışlarını anlatmışlığım, onun yaşlı ve benim çocuk olarak kapıyı açamadığımız,
konu komşunun gelerek kapımızı açtığı da doğrudur yazı ve şiirlerimiz de.

velhasılı demem şu,
ne değerlisiniz ömrüme değer,
ebeme yeniden yaşama şansı
ve ülkeme " kader " bu olamaz deyişli isyanlarınızla...

eyvallah.

Yılmaz Hocam İyi Geceler!

Yine belgeselden yola çıkarak, kıssadan hisse alınacak, ders niteliğinde, bir yazı kaleme almış, gençlerimize kıssadan hisse almalarını öğütlemişsiniz.
Zannedersem 10 yıl kadar oldu. Ben eski evimi sattım, yeni bir aldım. Evimi sattığım hemşerimdi.
O zaman yanılmıyorsam 67 yaşındaydı. Beni evi alırken bir kısım birikmişini verdi, eksiğini banka kredisiyle tamamladı.
Evlendiği kadın kendinden 10 yaş kadar küçüktü. Memlekette oğlu ve torunları vardı. Adam evleniyor diye kızmışlar. Hiç destek olmadılar. Evlendiği kadının eşinden ayrılmış bir kızı iki torunu vardı.
Belli ki evlilik gönül işi değil, ticari bir evlilikti. Hemşerim evlenirken nikah şahidi ben oldum.
Sonra, oturdum, babalarına sahip çıkmayan evlatlara,"Baba Sen Yaşlandığında,Ben de Seni Buraya mı Getireceğim" başlığıyla yayınlanan, aşağıdaki hikayeyi, daktilo ettim, basıyla gönderdim.
Benim mektup etkili olmuş. Çocuklar gelib babalarıyla yakından ilgilendiler. Bağa oğul barıştı buzlar eridi.
Sizin bu yazıya da iyi yorum olur diye düşündüm ve hikayenin tamamını kopyalayıp yapıştırayım dedim.
Gözden kaçıranlar okursa diye değerlendirdim. Sizi yürekten Kutlarım Hocam.
Baba Sen Yaşlandığında, Ben de Seni Buraya mı Getireceğim

İbretlik bir hikaye….Kimse ne oldum dememeli..Çünki ne olacağımızı Allahtan başka bilen bir kuvvet daha yok….Ebeveynlerimize karşı yükümlülüklerimiz ve görevlerimiz var….ve bunlar yüklenilemeyecek boyutta değil….Aşağıdaki kıssayı okuyup kendimize de pay çıkarmalıyız sanırım…

Evliliğinden beri evinde kalan babası yüzünden eşiyle sürekli tartışıyordu. Eşi babasını istemiyor ve onun evde bir fazlalık olduğunu düşünüyordu. Tartışmalar bazen inanılmaz boyutlara ulaşıyordu.
Yine böyle bir tartışma anında eşi bütün bağları kopardı ve
“Ya ben giderim, yada baban bu evde kalmayacak” diyerek rest çekti.
Eşini kaybetmeyi göze alamazdı. Babası yüzünden çıkan tartışmalar dışında mutlu bir yuvası sevdiği ve kendini seven bir eşi ve birde çocukları vardı. Eşi için çok mücadele etmişti evliliği sırasında. Ailesini ikna etmek için çok uğraşmış ve çok sorunlarla karşılaşmıştı. Hala onu ölürcesine seviyordu. Çaresizlik içinde ne yapacağını düşündü ve kendince bir çözüm yolu buldu. Yıllar önce avcılık merakı yüzünden kendisi için yaptırdığı kulübe tipi dağ evine götürecekti babasını. Haftada bir uğrayacak ve ihtiyacı neyse karşılayacak, böylelikle eşiyle de bu tür sorunlar yaşamayacaktı. Babasına lazım olacak bütün malzemeleri hazırladıktan sonra yatalak babasını yatağından kaldırdı ve kucakladığı gibi arabaya attı. Oğlu Can
“Baba bende seninle gelmek istiyorum” diye ısrar edince onu da arabaya aldı ve birlikte yola koyuldular.
Karakışın tam ortalarıydı ve korkunç bir soğuk vardı. Kar ve tipi yüzünden yolu zor seçiyorlardı. Minik can sürekli babasına
“Baba nereye gidiyoruz ?” diye soruyor ama cevap alamıyordu.
Öte yandan nereye götürüldüğünü anlayan yaşlı adamsa gizli gizli gözyaşı döküyor oğlu ve torununa belli etmemeye çalışıyordu.
Saatler süren zorlu yolculuktan sonra dağ evine ulaştılar. Epeydir buraya gelmemişti. Baraka tipindeki dağ evi artık çürümeye yüz tutmuş, tavan akıyordu. Barakanın bir köşesini temizledi hazırladı ve arabadan yüklendiği yatağı oraya itina ile serdi. Sonra diğer malzemeleri taşıdı en sonda babasını sırtlayarak yatağa yerleştirdi.
Tipi adeta barakanın içinde hissediliyordu. Barakanın içinde fırtına vardı adeta. Çaresizlik içinde babasını izledi. Daha şimdiden üşümeye başlamıştı. Yarın yine gelir bir yorgan ve birkaç battaniye getiririm diye düşündü.
Öyle üzgündü ki, dünya başına göçüyor gibiydi. O bu duygular içindeyken babası yüreğine bıçak saplanmış gibiydi. Yıllarca emek verdiği oğlu tarafından bir barakaya terk ediliyordu. Gururu incinmişti, içi yanıyordu ama belli etmemeye çalışıyordu.
Minik Can ise olanlara hiçbir anlam veremiyordu. Anlamsızca ama dedesinden ayrılacak olmanın vermiş olduğu üzüntüyle sadece seyrediyordu. Artık gitme zamanıydı. Babasının yatağına eğildi yanaklarını ve ellerini defalarca öptü. Beni affet der gibi sarıldı, kokladı. Artık ikisi de kendine hakim olamıyor ve hıçkıra hıçkıra ağlıyordu.
Buna mecburum der gibi baktı babasının yüzüne ve Can’ın elini tutup hızla barakayı terketti. Arabaya bindiler.
Can yola çıktıklarında ağlamaya başladı neden dedemi o soğuk yerde bıraktın diye. Verecek hiçbir cevap bulamıyordu, annen böyle istiyor diyemiyordu.
Can “Baba sen yaşlandığında bende seni buraya mı getireceğim” diye sorunca dünyası başına yıkıldı. O sorunun yöneltilmesiyle birlikte deliler gibi geri çevirdi arabayı.
Barakaya ulaştığında “Beni affet baba” diyerek babasının boynuna sarıldı.
Baba oğul sıkı sıkı sarılmış ve çocuklar gibi hıçkıra hıçkıra ağlıyorlardı. Oğlu “Baba beni affet, sana bu muameleyi yaptığım için beni affet” diye hatasını belli ediyordu..
Babası oğlunun bu sözlerine en anlamlı cevabı veriyordu…

“Geri geleceğini biliyordum yavrum. Ben babamı dağ başına atmadım ki, sen beni atasın. Beni bu dağda bırakamayacağını biliyordum…”

bazı davranışlar aile içinde öğrenilen davranışlardır..hüsniniyet,iyihuyluluk da esasında ailedeki genel yapıdan gelir…ebeveynlerin kendi büyüklerine karşı takındıkları tavır,gelecekte çocuklarına da olumlu ya da olumsuz bir tutum olarak mutlaka yansıyacaktır….

Zor zamanlardan geçiyoruz: genci yaşlısı.
Nerede ise her şey ama her şey dünde kaldı.
Alınan önlemler elbet koruyucu anlamda uygulanan ve ne kadar devam edecek kim bilir?
Yaşlılarımız başımızın tacı üstelik hakları asla ödenmez.
Zor hocam çok zor çaresiz kalmak.
Allah sonumuzu hayır etsin

Selam ve saygılarımla

hayat döne döne gencede yaşlılık getirir elbette. bundan kaçış da yok. Eskiden iç içe yaşardık ebe dede yalnız kalmazdı. Çoğuda Alzahemir olmazdı. Refah arttıkça bencil nesil arttı. Kalabalıklar içinde yalnız yaşayan insan oğlu pandemi ile dahada yalnızlığa itildi ne yazık ki. Sokağa çıkma yasağı 65 yaş için tuz biber oldu. Anlamlı güzel bir yazı olmuş.kaleme sağlık

İhtiyarlık yaşayan herkesin başına gelecek illaki... Saygı duymamız lazım her zaman için ki bu konu da Kur'an da uyarılarda vardır insana ''Öf bile demeyiniz anne ve ya babanızdan birisi ya da her ikisi sizin yanınızda yaşlanırlarsa.'' diye, zamanında anne ve babasına saygı gösteren saygı görecektir yaşlanınca... Kıssalar da gayet güzel ve yerinde kutlarım yürekten Hocam...

Muhteşem!..Ektiğimizi biçeceğimiz muhakkak..Saygıyla..