Babama 5 yaşımdan beri kahve yapardım. Küçük tüpler olurdu, onun başında öylece beklerdim. Ha taştı! Ha taşacak diye. Ve ben o kahveyi 17 yaşıma kadar yaptım, o minicik ellerimin yorgunluğunu babamın bir tebessümü alıverirdi.

Sonra her şey kahve değilmiş anladım. Kahvenin değil de paranın kırk yıl hatırı varmış…

Şuan en köpüklüsünden bir kahve yaptım ve tek başıma içiyorum. Bir ben o hatırı biliyormuşum. Kendimi ödüllendiriyorum.

Ailem, sevdiğim, O’ Bu’ Şu’ paranın hatırını biliyorlarmış.
Düşünüyorum da, çok değişmişim acı çektikçe acımasız olmuşum.
Kimseyi kendimden çok sevmiyorum mesela. Hatta herkesten nefret ediyorum. Gözyaşlarım bile akmıyor artık, onlarda kin leşti benim gibi herkese, her şeye…

Onlar tükettikçe ömrümü bende tüketmeye başladım onların ömrünü…
Kalbimi kullananlara, iyiliklerimi menfaatlerine göre şekillendirenlere yazıklar olsun. Ahım, kinim, nefretim hiç bitmeyecek sizlere…

Bazen gülüyorum hepiniz çok basitsiniz aslında, cahilsiniz. Sizinle vaktimi harcayıp belki dediğim günlere acıyorum.

İçindeki tüm güzellikleri öldürüyorlar sonra “ SİLAHIMI BIRAKTIM TESLİM OLUYORUM” deyip senden onlar için tekrar “can“ vermeni bekliyorlar.
Hepsi geri zekâlı! Ölen biri, vurulan biri nasıl can verebilir? O canı aldınız zaten…

Sonra kendini çekiyorsun herkesten, yoruluyorsun. Sadece kendinle olmayı istediğin, kimseyle uğraşamadığın bir döneme giriyorsun. Adın ya egoist oluyor ya da bencil. Oysa bilmiyorlar, cehennem gibi olan şu hayatta ben kanatlarımı korumaya çalışıyorum.
Ve kaçıyorum herkesten, bazen de kendimden…


BİLMEZLER

Bilmezler,
Kederimi, derdimi, kahrımı…
Bilmezler,
Uykusuz gecelerimi, kâbuslarımı, gözyaşlarımı.
Bilmezler,
Boğulduğum girdapları, kalbimde esen lodosları
İçimi kemiren kurtları…
Bilmezler,
Şiirlere döktüğüm yaşanmışlıklarımı
Hayata isyanımı
Azrail’e olan inadımı
Bilmezler,
Bildiklerini sananlar
Yanımda olmayanlar
Kuyumu kazanlar

‘Sayenizde şair oldum sağ olun dostlar…’