DUVAR
Bir kış günü, üzerinde iki yitik serüvencinin oturacağı duvar; sahiplerini bekliyor. Duvar mı daha hüzünlü yoksa gelemeyenler mi? Kim bilir? Henüz kelimeler girmemişken araya, hisler zaman boşluğunda devinip dururken ulaşmak daha kolaydı sanki sözleşilen adrese. Verilen sözler kendinden emin hala kırılan zamana inat.

Kırıldı zaman
Bölündük!
Ateş düştü söze,
Çözüldük
Biz neredeyiz?

Kendini arayan gözlerinin telaşına değmiştim bir ara. Unutmadım. Gelirken onları da getireceğim yanımda. Her dilde pelesenk olmuş sevgi sözcüklerinin cakasına da kapılmadım açıkçası. Yılların hasretine umut da devşirmedim. Vazgeçilmezlik derdinde hiç değildim. Ruhunun kubbesinde yankılanan gözyaşlarını duydum önce, işte o zaman başladı duvar serüvenimiz. Deli bayrağı çekmemiştik henüz, çıplaktık, yasaklarımızı boyamıştık dudaklarımıza sadece. Ta ki mürekkebe kan karışana kadar…

Kaydı zaman,
Sürüklendik geceye!
Dar kapılarda,
Çaresiz!
Düşlerimiz ellerimizde…
Biz neredeyiz?

Doğduğun anda Hades’ e tutsak edilmiş düşlerin. Gözlerinde akrepler yanıyor, sen öfkende hayatını boğarken. Geçmişinin zehri sızıyor sevdalarına. Gel suyumda yıkan demiştim sana oysa suyumla ak bana… Hayır, umutsuz değilim. Asi başın sana inat gönenecek bana bir gün, biliyorum. Gölgesinde dinlendiğin kadınları döşek yapmışsın yeraltından onlara bakıyorsun; gördüğün elbette ki martıların kanatları ve yıldızlar olacak. Çığlıkların karışmış tuzuna. Sen orada günbatımını kollarına alırken burada yakamozlar ağlıyor. Her akşamüstü bir kadın saçlarını bırakıyor denize; belki umutsuz bir gecede şaşırır da tutunursun diye…

Durdu zaman,
Göz pınarında.
Koştu ölüm!
Akrebin gözlerinde,
Yiterken bir kadın.
Sonsuzluğa bitti aşk!
Biz neredeyiz?

Onlardan önce söz vardı duvara. Neler söyledi bilinmez. Gülüyordu duvar. Şaşırdı söz, sordu neden? Söze durdu duvar; senden önce gelenler de aynı şeyleri söylediler ama gelecekler bir gün biliyorum. Nasıl diye sorma sakın. İçimde öyle doğuyor… Bir his işte, görüyorum!

Söz bitti…
Biz neredeyiz?