Okumanın ne zararı dokunabilir insana Azizim?
Halbuki çoğu zaman çığlık çığlığa yalnızlık ile savaş halinde iken elimde okuduğum kitap bana teselli oluyor...
Bazen sustuklarıma cevap ararken hiç bilmediğim yada gidemeyeceğim yerleri anlatan bir satırda kendime cevap buluyorum...
Telaffuzunun doğru okuyup okumadığımı bilmeden terimleri kendime adres çubuğu olarak tanımlıyorum...
Öyle an geliyor ki içimde kendini ağırlamaya çalışan davetsiz misafire sitemlerimi sessizce sayfalar arasına serpiştiriyorum....
Sahi okumanın ne zararı var bana Azizim?
Çaresiz kaldığım bir noktada lisanını bilmediğim söz öbeklerinde çaresizlik denen bir şey olmadığını tekrar anlıyorum....
Huzursuzluğumda hiç bir şey yokmuşçasına açıp okuduğum Kur’an ı kerim içime huzur dolduruyor...
Göz yaşlarımda bana eşlik etmesini istediğimde herhangi bir romanın kelimeleri bana eşlik ediyor...
Okumanın ne zararı olabilir ki Azizim?
Hiç bir zaman gidemeyeceğim geçmişin tozlu anılarında kalan tarihte günümün değerini bir kez daha anlıyorum...
Yaptığım yolculuklarda bilmediğim yolları bile okuduğum kitaplar ile buluyorum...
Hiç anlatmayacağım dertlerimi sevinçlerimi ummadığım anda elime aldığım kitabın ben onu okuduğumu zannederken onun beni dinlediğini hissediyorum...
Sahi okumanın ne zararı var insana Azizim??
Çok önemsiz şeyleri dert etmek yerine onlarla bütünlemek yada çözüm bulmak bana iyi geliyor...
Odama çekildiğimde günün yorgunluğunu satır aralarında gezerek atıyorum...
Kafamın içinde gezinen soruları okuduğum sayfalarda gizlenen karakterlerin diyaloglarında özdeşleştiriyorum...
Bilmeden bilebilmenin anlamını okuduğum her satırda yeniden kavrıyorum...
Sahi okumanın insana ne zararı olabilir ki Azizim?
Kendimi sorgulama safhasında önceden bana cevap veren bir satır ile sorgulama faslını tamamlayabiliyorum...
Hiç umulmadık bir konuda aniden nereden hangi eserden yada hangi yazardan olduğunu bilmeden cevap bulabiliyorum...
Yani Azizim okumanın bazen değil her zaman en güzel terapi yöntemi olduğuna inanıyorum...

~İP€K KA£KAN~