SADECE SUSUYORUM

• 16 Aralık 2020 Çarşamba 16:17:22

Hayat bir satranç tahtasıdır, doğru hamleyi doğru yerde yapamazsan daima yenilgiye mahkûm olursun.
Bazen bir piyon bile doğru adımlarla şahı mat edebilir.
Peki biz hayatta neredeyiz, piyon muyuz, şah mı, ya da dik kafalı bir vezir mi? Hayat öyle hızlı gelip geçiyor ki, doğrular yanlışlar, bazen de bile bile yanlış yaptıklarımız hani şu görüp de görmezden geldiklerimiz.
Neden bıçağın keskin ucu yüreğimize batınca figan feryat ediyoruz, o bıçağı biz vermedik mi?
Şimdi hayatımın enlerini düşünüyorum, bir de dibe çöküşlerimi meğer ne çok bıçak vermişim sırtımdan acımasızca saplayan ellere.

İki gözümden utanarak bakıyorum hayata ne kadar körmüşüm, ne kadar sağır ve ne kadar âciz!
Kendime üzülmeye bile takatim yok (başı önde olanın celladı çok olurmuş) misali etrafım kılıcını kuşanmış, yayını germiş, bıçağını bilemiş insanlarla dolu.
Oysa hiç kimseye gözünün üstünde kaşın var demeyen ben, neyin diyetini ödüyorum?
Anlamsız anlamsızlıklar içinde anlam bulmaya çalışıyorum.

Kendi kuyruğunu yakalamaya çalışan kediden farksızım. Bir yakalasam, bir ısırsam ilk benim canım yanacak biliyorum ama yine de içimdeki asi kıza engel olamıyorum.
Gök kubbeyi yarıp, uzanan dilleri kesip, fesatlıkla bakan gözleri oyacak gücüm varda ben kötü olamıyorum ki!
Hesap yapmak benim genetiğimde yok, okulda da sevmezdim.
Etrafımdaki insanların bana söylediği yalanları duyuyorum, bana o yalanları ispatlama çabalarına üzülüyorum.
Ben saf değilim ki! Sadece susuyorum.
Suskunluğum asaletimden.

Suskunluğum merhametimden. Ben yüreğimdeki sökükleri kendim diktiğim gün öğrendim hayatı. Kimse kimsenin yarasına em olmazmış, ben yaralarımla mutluyum yeter ki şeytanın dili değmesin kulaklarıma. Ben yağmura da, karada, rüzgara da razıyım.
Senden gelene razıyım Rabbi’m.