Kanat

• 7 Aralık 2020 Pazartesi 12:48:24

Temelli gidiyorum buradalardan. Önce sabah sisi çökmüş Gayret tepesi’ne, onu aşıp da Tilkikuyruğu vadisine varınca muhtarın hanımı Hatça’nın aşılmaz varlığı gibi karşıma çıkan neredeyse bir adam boyu otokton kayaçlara, saçlarımı havalandırıp da ensemden gâyri tenime de bir sorgusu olan merağı yalancı rüzgara, Uzundere’nin milyon yılı aşmış zamanlarında yüzüp gönlünü eylemişken uzun soluklu bir afet ile taşın toprağın hükmüne girmiş kavkılarına, bir de unutmadan dipsiz gölün kuşu tohumu eksik olmayan kabuğu yamalı gürgen ağacına dedim. Dedim de ne oldu? Bir kendime diyemediydim onca zaman, elbet insana yılan dokunmasa zaman dokunur ve belleğini de örümcek ağı gibi dokur. Şu gitme düşüncesi yok mu, sanki bir örümceğin ağına takılmış sineğe yerinden kımıldamaya meyil etmeyen bir atalet ile bakması gibi aç biilaç halde bırakır insanı. Ahmet’e de dedim geçen gün Ahmet dedim, ben buralardan gidiyorum. Ahmet mert çocuk, gözü pektir, sözünü sakındığı olmaz, iki yıl önce baraj için istimlak söz konusu olunca muhtar emmiden önce o davrandıydı, dersin kanadı yenice çıkmış bir kartal da seyirtti takım elbiselilerin yamacına.

Ah Ahmet, bir seni bir de anamın al yanaklı yüzünü görmeyi özleyeceğim. Anama henüz söylemedim, koyunu kuzusundan ayırmadan önce üç gün müddet verirlermiş, ara ara gösterir üçüncü günün sonunda da alırlarmış elinden yavrusunu. Ağaca dönüşmüş anama toprağına yangın uğrayacak dallarını kanatmayasın sakın nasıl derim? Sırdaşım, gönüldaşım Ahmet anam sana emanet. Gidiyorum ben, bir ben bir kendim, şarkıdaki gibi öyle.